“แปลก ปกติตวาดเสียงดังลั่น วันนี้มาไม้ไหน... แล้วนี่จะไม่ลุกไปอาบน้ำ กินข้าว... พูดถึงก็หิว เรายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” หญิงสาวเขยิบถดถอยกลัวมัจจุราชตื่นอาละวาด แต่เขารั้งเอวกอด นอนทาบทับ “อุ๊ย... ปะปล่อยค่ะ...” เธอร้องแผ่วเบา จ้องตาคู่คมกริบราวกับใบมีด ทอประกายวาววับน่าประหลาดใจ เขากวาดตามองผ่าน มือเกลี่ยผ้าห่มให้เลื่อนต่ำลง สอดผสานมือเข้าไปควานล้วงกลีบกุหลาบแดงฉ่ำ นาราการ์นไหวสะดุ้งเพราะความเจ็บมันยังครอบงำช่วงล่าง “นาปวดค่ะ... อย่าทำนาเลย”