“เฮ้ย ! ผีก็อยู่ส่วนผีสิ ทำไมต้องมาหลอกมาหลอนกันด้วย ผมก็แค่มาทำงานตามหน้าที่ ต้องทำมาหากิน ภาระค่าใช้จ่ายก็เยอะ ถ้าจะหลอกก็บอกหวยมาด้วย แล้วจะยอมให้หลอกทุกวันเลย” เขารู้สึกเหมือนคนบ้าที่ตะโกนเอะอะมะเทิ่ง ท่ามกลางความมืดที่เงียบสงัด สายลมแรงหอบหนึ่งพัดโชยมา ต้องถูกผิวกายให้ขนลุกซู่ซ่ากรูเกรียวขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย นิ่งนานอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนที่เสียงลึกลับจะพลันดังขึ้นอย่างแผ่วเบาอีกหน “..ไม่ได้หลอก ก็แค่ถาม..” ความรู้สึกบางอย่างพลุ่งพล่านขึ้นมาพร้อมกัน ทั้งความขุ่นเคืองและความขบขันตีเกลียวคู่กัน จนทำให้ยามหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกลายร่างเป็นคนบ้าและโง่เง่าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เขาหยิบกระบอกไฟฉายจากในป้อมขึ้นมาเปิดสาดยิงลำแสงไปทั่วทิศทาง เขม้นมองไปในความมืดรอบด้าน เผื่อจะสามารถมองเห็นเจ้าของเสียงลึกลับที่กำลังเขย่าขวัญสั่นประสาทตอนนี้