"เขายินดีเป็นการใหญ่ มีหรือจะกล้าพูดอะไรมาก รีบเร่งเป่าตะเกียงดับ ฟู่ถิงจวินจับหัวไหล่เขาไว้เพื่อทรงตัวแล้วนั่งคร่อมลงไปช้าๆ ลมหายใจของจ้าวหลิงสะดุดขาดห้วง เขาประคองเอวของนางไว้ ตั้งท่าจะเริ่มขยับ เรียวคิ้วงามของหญิงสาวกลับขมวดแน่น พูดเสียงค่อยๆ “ทะ...ท่านให้ข้าพักหายใจ...” เขาโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนและจุมพิตนางอย่างอ่อนโยน ตึงๆ เสียงฝีเท้าถี่รัวรีบร้อนของเด็กน้อยพลันดังขึ้นนอกประตู “ท่านพ่อๆ” เสียงประตูห้องนอนถูกเคาะดังปึงปัง “ข้าโยวโยวเอง ป้าถงบอกว่าท่านกลับมาเมื่อวานตอนกลางดึก ทำไมท่านพ่อไม่มาหาพวกเราล่ะเจ้าคะ” น้ำเสียงของนางฉายรอยเบิกบานใจที่กำลังจะได้พบบิดา ฟู่ถิงจวินอดอุทานในใจไม่ได้ว่าแย่แล้ว ร่างที่อ่อนระทวยไปเมื่อครู่นี้แปรเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อทันใด "