เรื่องราวปรัชญาชีวิตของนักวิชาการสูงอายุวัย 85 ปีที่ใช้เวลาทั้งชีวิตในการรักษาผู้ป่วยพร้อมกับถ่ายทอดความรู้แก่นักศึกษาในมหาวิทยาลัย เขาเคยคิดว่าคนเราจะประสบความสำเร็จได้หากมีความมุ่งมั่นตั้งใจและความพยายาม แต่เขาก็เพิ่งมาเข้าใจในภายหลังว่าชีวิตเรามักเจอกับเรื่องบังเอิญมากกว่าเรื่องตายตัว โลกใบนี้เต็มไปด้วยความอยุติธรรมและไร้สาระมากกว่าที่คิด ทว่าเขาก็ยังนำความสุขเล็ก ๆ มาช่วยเยียวยาความเศร้าต่าง ๆ เพราะความสุขเล็ก ๆ และความสนุกที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดคิดระหว่างใช้ชีวิตในแต่ละวันจะช่วยบรรเทาการปลงอนิจจังและความเศร้าที่สะสมมาตลอดหลายปีได้ ดังนั้นเขาจึงคิดว่าทุกคนต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุขจวบจนวาระสุดท้ายโดยไม่สูญเสียรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ