"เธอคิดว่าเขาคือเจ้าชายกำมะลอที่เพื่อนๆ จ้างมาเป็นคู่เดทของเธอ แต่กลับเจอเจ้าชายตัวจริง “คุณน่าจะเหมาะกับชุด...” เขาดูคล้ายกำลังครุ่นคิดถึงแบบชุดต่างๆ “...ของ อังกาโร่ หรือดีแอนด์จี หรือใหม่ก็แบบชุดล่าสุดที่ผมเห็นจากพอสชิทาโน่” “พอสซิทาโน่” หล่อนหัวเราะ เพราะนึกถึงบทความในโว้คที่เพิ่งอ่านไปตาโตไป “แบบชุดหรูยี่ห้ออิตาลีนะเหรอคะ นี่...คุณไม่ต้องเล่นบทบาทสมจริงสมจังเพื่อฉันนักหรอก” “เปล่าสักหน่อย” เขาเลิกคิ้วเข้มขึ้น แต่ปากได้รูปเจือแววขบขัน “ก็แหงอยู่แล้ว ฉันรู้คุณคงอยู่แถวๆ นี้แหละ ถูกจ้างให้มาเป็นคู่เดทฉัน” หล่อนหยิบนามบัตรออกมายื่นให้เขา “เป็นการพูดอย่างสุภาพว่าคุณเดทกับฉันเพราะเงิน” ยิ้มกับเขาอย่างเข้าใจเพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่าไม่ได้รู้สึกแย่ “เจ้าชายเนี่ยนะ เอเจนซี่เขาลงประกาศด้วยการเรียกคุณแบบนั้นเหรอคะ” “นั่นคือสถานะผม” ชายหนุ่มพูดอย่างสุภาพ รับนามบัตรมา และหย่อนลงกระเป๋าเสื้อนอก หญิงสาวทำเสียงเชอะเบาๆ “เจ้าชายนะเหรอ เชยจะตาย อย่างกับเทพนิยายพวกนั้นไม่รู้หรือไง” “ผมก็ไม่รู้สิ” หล่อนบอกตัวเองว่าน่าจะเกลียดที่เขามองมาด้วยท่าทางอิ่มอกอิ่มใจ แต่ดูหล่อเป็นบ้า จนทำอะไรก็คงไม่ผิด "