เพราะคำทำนายจากโหรหลวง ทำให้เจ้าชายรามิลต้องละทิ้งยศศักดิ์และเดินทางรอนแรมไปไกล ต้องละทิ้งหัวใจไว้เบื้องหลังอย่างเจ็บปวด แต่สุดท้ายโชคชะตาก็นำพานิสรีน แม่ดอกกุหลาบขาวมาให้เขา แล้วมีหรือที่เจ้าชายไร้บัลลังก์อย่างเขาจะไม่ไขว่คว้าไว้ ในเมื่อเธอคือความสุขเดียวที่เขาต้องการ ‘เขาจูบเธอ ไม่ใช่สิ เขาจูบนิน...เขาจูบนิน!’ พอถอนจุมพิตออกมาแล้ว รามิลก็ต้องยิ้มขันกับปฏิกิริยาของหญิงสาวจึงอดถามไม่ได้ “เป็นอะไรไป” “ทะ...ทำไม...ทำไมทำแบบนี้” หลังจากได้สติเธอก็เอ่ยถามออกไป “ทำไมล่ะ ทำไม่ได้เหรอ” เขาย้อนถามกลับยิ้มๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะออกมาให้สุดเสียงแทบแย่ ‘เฮ้อ...เขานี่ถ้าจะบ้าไปแล้วถึงได้ชอบแกล้งคนที่ตัวเองรักนัก แต่แหม...หน้าตาตอนนี้ของเธอมันน่าขันและน่ารักเหลือเกินนี่นา ใครจะอดใจไหว’ “ก็...ก็ผม...เป็นผู้ชาย” “จริงด้วยสินายเป็นผู้ชาย” รามิลแสร้งทำหน้าเครียด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแป้นใส่ดวงตาคู่หวาน พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส “สงสัยฉันคงจะชอบนายเข้าแล้วล่ะนิน” “ฮ้า! ล้อเล่นใช่ไหม” เธอถามกลับเสียงหลง ดวงตานั้นเบิกกว้างราวกับเห็นผี “ผมเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายทั้งแท่งเลย” เธอย้ำให้เขานึกถึงความจริงที่เป็นอยู่ “ฉันรู้ แต่ฉันห้ามใจตัวเองไม่ได้นี่นา เฮ้อ...ฉันคงหลงรักผู้ชายเข้าให้แล้วล่ะ”