โลกปี 2254 ถูกเปลี่ยนเป็นชื่อไกอา เนื่องจากเป็นโลกช่วงหลังสงคราม แต่ไม่ต้องห่วง ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ มีสภาทอรัสคอยครองครองโลกนี้อยู่ และเทคโนโลยีต่างๆถูกหยุดพัฒนา ฉะนั้นสภาพโลกตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับเมื่อสองร้อยปีก่อนเท่าไร ฉันไกอา ผู้มีชื่อเหมือนโลกใบนี้ แต่แปลกนะ ดูเหมือนโลกนี้จะกลั่นแกล้งฉันเหลือเกิน “เพล้งงงงงง!!!!!!” “ขะ ขอโทษค่ะ คุณลูกค้า” “ไม่ไหวแล้วนะ พนักงานคนนี้ ทำงานห่วยเหลือเกิน ไปเรียกผู้จัดการมา” เฮ้อ ให้ตายสิ นี่เป็นงานที่ห้าแล้ว ที่ฉันต้องออกจากงานเพราะทำผิดพลาดในงาน อีกไม่นาน เงินเก็บที่ได้มา จะหมดไป วันนี้ฉันมาดูแลพ่อ พ่อฉันป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่ได้ เพราะพลาดโดนรังสีบางอย่าง ที่เกิดขึ้นจากสงครามเซราฟิมทอรัส สงครามนี้คือสงครามที่เกิดจากการยึดอำนาจของสภาทอรัส ที่สุดท้ายแล้วก็ควบคุมอาวุธที่ศูนย์กลางก็คือ สภาทอรัส มีสิทธิ์ในการพัฒนาอาวุธชีวภาพ พวกเซราฟิมที่ต้องการพัฒนาเทคโนโลยีและเชื่อว่า เทคโนโลยี ควรสามารถเข้าถึงได้ในทุกระดับ ถูกกำจัดหมด ไม่รู้ว่าทายาทเซราฟิมที่เหลืออยู่ไหนกันบ้าง คำว่าเซราฟิม กลายเป็นคำต้องห้าม ตอนนี้ ฉันอยากจะรักษาพ่อให้หายอย่างเดียวเท่านั้น ไม่ได้คิดถึงเรื่องความรัก “ลูกมาดูแลพ่อแบบนี้ ไม่เหนื่อยเหรอ จริงๆพ่อก็เริ่มทำอะไรหลายๆอย่างเองได้นะ พ่อดีขึ้นแล้วเห็นไหม” “ค่ะพ่อ หนูเห็นว่าพ่อดีขึ้นมากแล้ว แต่เรามีกันสองคนนะคะ แม่ก็จากไปแล้ว จะให้หนูทำเฉยๆไม่ดูแลพ่อไม่ได้หรอกนะคะ“ “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วลูก อย่าลืมดูแลตัวเองบ้างนะ” “ค่ะ หนูจะจำไว้นะคะ “ฉันยิ้มแล้วเดินจากพ่อมา “ผมจะช่วยดูแลไกอาครับพ่อ” “คีธ เพลาๆบ้างนะ คงจะรู้สึกแย่น่าดู ที่ต้องมาดูแลพ่อแฟนทีป่วย โลกของเราตอนนี้ มันเหมือนทุกๆวัน ถูกปกครองด้วยสภาทอรัส เราทุกคนถูกปิดหูปิดตา และถูกทำให้เชื่อในสิ่งที่ควรจะเชื่อ ทุกๆวัน ดำเนินไปเหมือนเดิมแบบนี้” “จริงๆผมเกลียดทอรัสมากครับ ถ้าไม่มีทอรัส โลกคงพัฒนาไปไกลกว่านี้ คุณพ่อก็คงหายไปแล้ว” “ไม่เป็นไรหรอก พ่อยังโอเคอยู่นะ เดี๋ยวถ้ายังไง ลูกๆออกไปเดินเล่นรับลมข้างล่างเถอะ” ข้างนอกร.พ.อากาศอบอุ่นกำลังดี “ที่ผมพูดหนะ พูดจริงนะ ผมเกลียดทอรัสจริงๆไม่งั้นผมไม่ลุกขึ้นมาเป็นแกนนำนักเรียนในการประท้วงหรอก” ทันใดที่เขาพูดจบประโยค ฉันก็รู้สึกกระอักกระอ่วนมวนท้อง ความรู้สึกไม่อยากต่อต้านขัดขืนมันทำงานขึ้นมา ฉันไม่ใช่ประเภทที่จะลุกขึ้นมาต่อต้านทอรัสเหมือนเขา “คีธ ฉันเพิ่งรู้ตัวว่า ฉันไม่มั่นใจในความรู้สึกที่มีต่อคุณ” “ทำไมหละ ไกอา” “ฉันไม่แน่ใจ ว่าฉันชอบ หรือรักคุณหรือเปล่า ฉันไม่รู้ว่า…ฉันรู้สึกยังไงกันแน่ ฉันรู้สึกว่าฉันไม่เหมือนคุณเลย เราไม่ควรจะคบกันต่อไป ถ้าฉันยังรู้สึกครึ่งๆกลางๆแบบนี้ นอกจากนี้ เพื่อนๆยังมองฉันแปลกๆ เรื่องที่ฉันคบกับแกนนำประท้วงอย่างคุณ” “ก็ได้ แต่ระวังนะไกอา ต่อไป ถ้าคุณล้อเล่นกับความรัก ความรักจะล้อเล่นกับคุณ ผมบอกได้แค่นี้แหละ” “ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับความรัก ฉันแค่ไม่แน่ใจ” “ถ้าคุณไม่แน่ใจ ไม่มั่นใจ คุณไม่ควรตกลงคบผมแต่เริ่มแรก ไม่งั้น เขาเรียกว่าล้อเล่น และสุดท้ายคุณอาจจะเสียคนที่คุณรักที่สุดไป” คีธพูดพร้อมกับหันหลัง แล้วเดินจากไป นี่เป็นวันที่สอง ที่ฉันเลิกกับคีธไปแล้ว คำพูดของเขา ยังวนเวียนในหัว “สุดท้ายคุณอาจจะเสียคนที่คุณรักที่สุดไป”งั้นเหรอ ฉันกำลังอยู่ในภาวะกึ่งกลับกึ่งตื่น ฉันคว้าแว่นขึ้นมาใส่ เห็นผู้ชายคนหนึ่งนัยน์ตาแฝงแววกร้าว ยืนกระแอมอยู่ข้างหน้าจอ tv มันเป็นแผ่นใสๆและมีตัวเลขต่างๆวิ่งไปมามากมายด้านล่าง ท่าทางเขาดูหม่นหมอง ทันใดนั้นเสียงผู้ชายทุ้มๆ ฉันไม่ได้ยินเสียงเขา แต่ฉันสัมผัสได้ว่าเสียงเขาทุ้มมาก และก้องกังวานในหัว “นี่ไม่ใช่ความคิดของคุณ มันคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง” ฉันเบิกตากว้าง พอรู้ตัวอีกทีฉันก็อยู่หน้าจอทีวี มองไปที่ด้านล่างจอ เห็นข้อความเดียวกันนั่น ไกอา.ล็อค 1/4/2354 หา เดี๋ยวนะ ทำไมมีชื่อฉันอยู่ด้วย เขาคือใคร ฉันปวดหัวแปลบ รู้สึกมึน เหมือนกับนั่งเครื่องบินที่กำลังตกหลุมอากาศ แต่ก็ยังไม่ตื่นจากฝัน ผู้ชายคนเมื่อกี้กำลังพูดอยู่หน้าจอทีวี