ตอนที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ ผมไม่เคยแยแสหรือใส่ใจ ความรู้สึกของพ่อมาก่อน โดยเฉพาะในชีวิตประจำวัน เพราะต่างคนต่างอยู่ ทำให้ความผูกพันบกพร่อง ต่างฝ่ายต่างเก็บความรู้สึกไว้ไม่กล้าเปิดเผย ตอนเป็นหนุ่ม ผมมักคิดว่าสิ่งที่ผมทำนั้นถูกต้องเสมอ ไม่ต้องให้พ่อมาคอยสอนมาคอยควบคุมหรอก หากพ่อตำหนิผมสองสามคำ ผมก็จะเถียงกลับเป็นสิบๆคำ หรือไม่ก็กระแทกเท้าเดินออกจากบ้าน ไม่สนเสียงเรียกของพ่อ แม้ว่าใจจะค้านกับสิ่งที่ผมได้ทำลงไป แต่ผมไม่เคยเอ่ยคำขอโทษพ่อเลยสักครั้ง ตอนเรียนมัธยม ผมทะเลาะกับพ่อขั้นรุนแรง อารมณ์โกรธทำให้ผมพูดกับพ่อไปว่า “ผมไม่น่าเกิดมาเป็นลูกพ่อเลย!” พ่อไม่ได้โต้ตอบผม แต่ผมเห็นน้ำตาและสายตาที่ผิดหวังของพ่อ พ่อนิ่งไปเลย ผมเสียใจที่พูดออกไปแบบนั้น ที่จริงผมไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น ผมได้แต่ขอโทษพ่อในใจ “พ่อครับ ผมขอโทษ ผมขอโทษครับ!” มันดังก้องอยูในหัวใจผม แต่ทำไมผมไม่กล้าที่จะพูด เมื่อผมทำงานประกอบกับอายุที่มากขึ้น ผมปรับเปลี่ยนท่าทีที่ปฏิบัติต่อพ่อ และเห็นความชราของพ่อ ทุกครั้งที่ผมนึกถึงสิ่งที่เคยทำกับพ่อ ผมรู้สึกเสียใจและอยากขอโทษพ่อทุกครั้ง แต่พ่อไม่เคยกล่าวโทษในความอกตัญญูของผมเลย พ่อยังคงรักผม เอ็นดูผม ห่วงใยผม แม้ผมจะแต่งงานมีลูกแล้ว พ่อก็ยังคงปฏิบัติกับผมอย่างนี้เสมอมา “พ่อครับ ผมขอโทษ! ชาตินี้ที่ผมได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อ คือความโชคดีที่สุดของผม ” ผมคุกเข่าพูดต่อร่างอันไร้วิญญาณของพ่อ และสิ่งนี้ก็เป็นบาดแผลที่ไม่มีวันเลือนหายไปจากใจของผมเลย!