‘ต้นหอม’ เธอคือคุณหนูตัวร้ายที่ใคร ๆ ก็เอือมระอา ส่วนเขา ‘สุดเขตต์’ เด็กในบ้านที่ต้องตามใจเธอทุกอย่าง แม้แต่สิทธิ์ในการมีคนรักเธอก็ไม่ยินยอม เพราะคนเดียวที่สุดเขตต์จะรักและสนใจได้คือเธอเท่านั้น -------- >///< -------- !!! -------- ใต้ท้องฟ้าคืนเดือนมืดซึ่งไร้หมู่เมฆ สุดเขตต์พาต้นหอมออกมานอนดูดาวกลางลานกว้าง ในเวลาสองทุ่มซึ่งชาวบ้านดับไฟเข้านอนกันไปหมด มีเพียงแสงจากตะเกียงใบเก่าของชายหนุ่มที่สาดแสง หมู่ดาวพราวระยิบเต็มท้องฟ้าดูสวยงาม หญิงสาวผู้เกิดและโตในป่าปูนดูพิสมัยมาก เธอไม่เคยเห็นดาวมากมายขนาดนี้มาก่อน ดาวเป็นล้านดวงหรือทั่วโลกคงมารวมกันที่นี่ มันสวยงามจนหญิงสาวไม่อาจละสายตา และไม่ทันได้สังเกตเลยว่าคนข้างกายแอบพินิจมองตนเอง “สวยมากเลยครับ” สุดเขตต์เอ่ยพูดในความมืดสลัวของคืนเดือนดับ แสงอันน้อยนิดทำให้เขามองเห็นใบหน้าสวยหวาน ไร้ซึ่งเครื่องสำอางแต่งแต้มก็ยังงามหมดจด ไร้เครื่องประดับติดกายก็ตราตรึงหัวใจ และแม้ความมืดมิดก็ไม่อาจบดบังความสวยของหญิงสาวผู้นี้ “ใช่ สวยมาก ๆ เลย” ต้นหอมหมายถึงหมู่ดาวเต็มท้องฟ้า เธอไม่อาจละสายตาไปจากมันได้เลย “พรุ่งนี้ก็จะกลับแล้ว หอมคงคิดถึงทุกอย่างที่นี่” สุดเขตต์ไม่ได้สนใจคำพูดของหญิงสาวแต่น้อย เขากำลังดำดิ่งไปในความสวยงามของคนข้างกาย มันสะกดให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้ เขาอยากมีเธออยู่ในทุกเวลานาทีของชีวิต “หอมว่าที่นี่มันก็มีเสน่ห์เหมือนกันนะ ถึงมันจะทำให้หอมลำบากไปบ้าง แต่มันก็มีสิ่งดี ๆ ซ่อนอยู่ อย่างดวงดาวบนฟ้านี่ มันสวยจนหอมไม่อยากจะละสายตาไปจากมัน มันเป็นอืม..” หญิงสาวผู้กำลังเอ่ยบอกเล่าถึงดาวบนฟากฟ้าตื่นตระหนก เมื่อชายหนุ่มข้างกายกอดรวบเอวคอดและดึงเธอเข้าไปจูบ แรงสัมผัสรุกเร้าเต็มไปด้วยความหวานอุ่นละมุนใจ วงแขนของเขาตะแคงกอดเธอเข้าหาแนบแน่น จูบเม้มริมฝีปากรัญจวนที่อยากครอบครองมิคลาย ร่างเล็กผู้ตื่นตระหนกในตอนแรกแปรเปลี่ยน เธอกอดรัดกายหนาที่เบียดเสียด เช่นเดียวกับริมฝีปากที่ตอบสนองตามแต่ใจ ขอเพียงเป็นสุดเขตต์เธอก็ไม่เคยคิดจะปฏิเสธ กลับถวิลหาทุกวันเวลาที่เขาจะเข้าใกล้ ด้วยอยากให้เขารักและเป็นของเธอผู้เดียว เธอหวงและอยากมีเขาข้างกายเท่านั้น “พี่รักหอมมากนะ” สุดเขตต์ตัดใจผละออกจากริมฝีปากอิ่ม ทั้งที่ใจอยากจะไปไกลมากกว่านี้ แต่สุดท้ายใบหน้าของวุฒิกรก็ลอยเข้ามา เขาทำลายความไว้ใจของผู้มีพระคุณไม่ได้ หากคิดจะรักเธอผู้สูงส่งก็จะไม่ยอมแพ้ใจตัวเอง หญิงสาวกัดเม้มริมฝีปากตัวเองเบา ๆ เธอไม่ชอบเลยเวลาที่สุดเขตต์ผละตัวออก ทุกครั้งความรู้สึกของเธอพัดพาไปไกลแสนไกล ล่องลอยไปบนปุยนุ่นที่อ่อนนิ่ม ก่อนจะร่วงตกลงมากลางอากาศอย่างน่าใจหายเสมอ แต่บนความเป็นจริงก็ยังคิดขอบคุณ หากสุดเขตต์ไม่หยุดเธอก็คงไม่คิดที่จะต่อต้าน จะเป็นเรือน้อยลอยตามแรงลมกรรโชกที่เขาพัดพา “หอมก็รักพี่เขตต์ค่ะ” คนตัวเล็กกอดร่างหนาแนบแน่น เธอซุกซบไปกับแผงอกอุ่น ภายใต้อ้อมกอดและการห่มทับของผืนฟ้าหมู่ดาว