ลู่เหิงรู้แล้วว่ามนุษย์เรากลัวสิ่งใด สิ่งนั้นย่อมเกิด โดยเฉพาะคนมีความผิดติดตัว โกหกหวังเหยียนชิงไว้ตั้งมากมาย วันหนึ่งเมื่อนางจดจำทุกอย่างได้ จากที่จะได้ร่วมหอเข้าพิธีกับนางอย่างมีความสุข เจ้าสาวก็ขนของย้ายไปอยู่ในเรือนอีกหลังแทนเสียอย่างนั้น ทั้งยังมุ่งหวังที่จะออกจากนครหลวง แสวงหาชีวิตอิสระตามใจนาง เบื้องหน้าลู่เหิงก็ทำทีเป็นรับปากนางไปเสียทุกอย่าง ไม่อยากเห็นหน้าเขาก็เพียงส่งของมาให้ เห็นโคมให้คิดถึงคน ในวังเกิดเรื่องวุ่นวายก็อาศัยความสามารถในการดูสีหน้าคนของนาง ‘รบกวน’ นางเข้าวังไปช่วยตรวจสอบ เฝ้ารออย่างอดทนประหนึ่งเสือร้ายรอตะครุบเหยื่อ หวังให้นางเชื่อใจเขาในเร็ววัน จากนั้นก็สารภาพกับนางไปตรงๆ ว่า... เขาไม่มีความคิดจะปล่อยนางไปสักนิด