อยู่กันไปเดี๋ยวก็รักกันเอง ข้อความนี้ทำให้ข้าวหอมยอมแต่งงานเพื่อเห็นแก่ผู้ใหญ่ สุดท้ายการตัดสินใจของหล่อนเท่ากับเดินเข้าสู่กับดักของผู้ชายใจร้ายเข้าอย่างจัง......แล้วพี่เพลิงล่ะอยู่กันไปยังจะร้ายกับน้องข้าวหอมได้อยู่หรือเปล่า ------------------------------------ “ขึ้นมาเดี๋ยวนี้ !” เสียงดังแผดก้องป่าขนาดนั้นทำให้ข้าวหอมตกใจราวกับโดนฟ้าผ่ากลางวันแสก ๆ หล่อนหันหน้าไปมองต้นเสียงอย่างสยดสยอง “พี่เพลิง...ลงมาเล่นน้ำกันไหมคะ” ข้าวหอมทำใจดีสู้เสือเชื้อเชิญคนที่ยืนปักหลักเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่บนฝั่ง “อย่าให้พูดซ้ำ” เสียงกดต่ำฟังดูเหี้ยมเกรียม “คะ?...ค่ะ ๆ ข้าวจะขึ้นเดี๋ยวนี้แหละค่ะ” หญิงสาวไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้ด้วยหล่อนก็แค่มาเล่นน้ำสถานที่ก็เคย ๆ ถึงแม้ว่ามันจะนานมาแล้วก็เถอะ “อยู่บ้านดี ๆ ไม่ชอบหรือไงถึงได้อยากออกมาหาเรื่องนัก” ข้าวหอมขึ้นมายืนหัวหูเปียกซ่กต่อหน้าชายหนุ่มเรือนร่างใหญ่โตที่ยืนอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือกำลังพ่นไฟใส่หล่อนแบบไม่ยั้ง...เออหนอ...พอจะได้ฟังเขาพูดด้วยยาว ๆ ก็ไม่รื่นหูเอาเสียเลย “คือ...ข้าวแค่...”หญิงสาวกำลังจะชี้แจงแต่ก็โดนตัดบทหมดโอกาสแก้ตัว “กลับบ้านไปซะ !” “แล้วจักรยานนี่เอาขึ้นท้ายรถหรือคะ” ข้าวหอมนึกว่าเขาลืม...หล่อนเข้าใจว่าเขาให้ ขึ้นรถกลับพร้อมกัน ก็เลยจะบอกให้เขายกจักรยานขึ้นรถให้แต่ไม่กล้าพูดตรง ๆ หวังว่าพี่เพลิงน่าจะเข้าใจ “มาแบบไหนก็กลับไปแบบนั้น….” ตอบแค่นั้นเขาก็หมุนตัวกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไปเลย “อ้าว !” ทุกอย่างผิดคาดหญิงสาวมองตามท้ายรถตาค้าง อย่างนี้ก็มีด้วย... ............................................