ฉากและชีวิตของหญิงสาวเรียนจบใหม่ที่ต้องประสบพบเจอในขณะต้องปฏิบัติหน้าที่เป็นครูสอนในโรงเรียนที่ไม่เหมือนโรงเรียนทั่วไป เรื่องราวของความรัก หัวใจ ธรรมะ ความเสียสละ ฯลฯ ท่ามกลางกระแสอันเชี่ยวกรากของบรรดาข่าวในสังคมที่มีหลายมิติ/ผ่านเรื่องสั้นขนาดยาวกว่าเรื่องอื่นๆ(เฉพาะของผู้เขียน) .........มองออกไปในสายฝนลาฤดู จมอยู่กับความคิดเรื่อยเปื่อย ฉากชีวิตแต่ละฉากในโรงเรียนพระปริยัติธรรมผ่านเข้ามาในชีวิตของเธอฉากแล้วฉากเล่า และดูเหมือนเวลาจะเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว บางทีก็เชื่องช้า เธอปรับตัวอยู่ได้ และรู้สึกเงียบเหงาบ้างในสถานที่แห่งความสงบแห่งนี้ ทั้งที่จะมีสามเณรน้อยๆ ไปให้ครูของพวกเขาสอนและอธิบายวิชาให้ไม่ขาด หลังจากโรงเรียนเลิกแล้ว ม้าหินอ่อนหน้าบ้านเล็กๆ ของเธอคือที่ที่เธอใช้ทบทวนความรู้ให้กับเณรน้อย และพบปะกับ “เพื่อนอาจารย์” ต่างเพศที่คอยแวะเวียนมาถามไถ่ประสาคนอยู่วัด ต่างกับที่บ้านเงียบ ในตอนที่เธอมาใหม่ๆ วีรนาถเห็นว่าหลวงพี่ที่เป็นครูสอนทุกรูปจะทำหน้าที่ของตนอย่างตั้งใจและแข็งขัน แต่เธอก็ยังไม่ได้รู้สึกว่าจะนับถือพระสงฆ์จนกระทั่งศรัทธาหมดใจ ยิ่งในบางครั้ง วีรนาถมีความรู้สึกว่า หลวงพี่นาคินจะมองมาที่เธอบ่อยๆ เดินผ่านขณะจะเข้าสอนก็ยิ้ม และชอบถามว่ามีอะไรไม่สบายใจไหม? บอกให้ทำใจ… โรงเรียนเราเป็นโรงเรียนวัด อุปกรณ์ต่างๆไม่เพียบพร้อม มีอะไรให้บอกอาจารย์ทุกรูป ทุกท่านได้เลยนะ แล้วหลวงพี่ก็ยิ้ม… วีรนาถไม่มั่นใจในแววตาอ่อนโยนและรอยยิ้มเมตตาหลวงพี่นาคิน เธอไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม?................