เพราะความรัก คือ สิ่งสวยงาม... นางจึงต้องโทษ เพราะ ความรัก... ซันห่าว นางฟ้าน้อยทำหน้าที่ดูแลอุทยานสวรรค์ ผู้ไม่เคยรู้จักว่า ‘ความรัก’ คืออะไร วันหนึ่ง เสียงพิณอันไพเราะระรื่นหูก็ทำให้นางเกิดความหลงใหล จนอยากเห็นหน้าผู้บรรเลง ‘พรหมลิขิตชักพา’ หรือ ‘พรหมลิขิตกลั่นแกล้ง’ ทำให้นางตกหลุมรัก เซียนหนุ่มรูปงามนาม ‘ไป๋ฮุย’ ผู้ชิงชังในความรักทันที! น้ำหยดทุกวัน หินยังกร่อน แล้วมีหรือหัวใจเซียนหนุ่มรูปงามนั้นจะไม่หวั่นไหว ในเมื่อนางฟ้าน้อยช่างงดงามอ่อนหวาน และไร้เดียงสาเรื่องความรักนัก ไป๋ฮุยพยายามหักห้ามใจ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับนางฟ้าน้อย เพราะเขาพยายามปกปิดชาติกำเนิดของตัวเองที่ชาวสวรรค์ไม่ยอมรับ แต่... รักต้องห้าม มักหอมหวานเสมอ!! “อาจารย์ เมื่อครู่ข้าเห็นพวกเขาถ่ายทอดลมหายใจให้กันด้วย น้องเจ็ดไม่ได้จมน้ำ ทำไมพวกเขาถึงต้องทำเช่นนี้” ซันห่าวมองหน้าผู้เป็นอาจารย์ตาแป๋ว แล้วนางก็ได้เห็นว่าแก้มของอาจารย์เปลี่ยนเป็นสีชมพู ซ้ำเขายังหลบสายตาของนาง “เป็นเด็กเป็นเล็ก ถามบ้าอะไรของเจ้า?” “ข้าไม่ใช่เด็กแล้วนะ ข้าก็แค่อยากรู้ ทำไมอาจารย์ต้องหน้าแดงด้วย?” โฉมงามเอียงคอสงสัย แต่พอสายตาคมเฉี่ยวมองมา นางฟ้าน้อยก็หลบสายตาแล้วก้มหน้าลง รู้สึกเขิน ๆ อย่างประหลาด นางแก้เขินด้วยการม้วนปรอยผมเล่น “นั่นเป็นการแสดงความรักระหว่างหญิงชาย เขาเรียกว่าจูบ” นางฟ้าน้อยเงยหน้าขึ้น ทำตาโตอย่างให้ความสนใจ “จูบ... คือการแสดงความรักงั้นเหรอ?” “ก็ใช่น่ะสิ พวกเขารักกันก็แสดงความรักต่อกัน เจ้าสงสัยอะไร?” “ข้า...” ซันห่าวพูดไม่ออก แก้มเนียนร้อนขึ้นโดยพลัน แล้วนางก็แก้เขินโดยเอามือเกาใบหู อาจารย์เพิ่งทำเช่นนั้นกับนาง ก็แสดงว่าอาจารย์ก็รักนางเช่นกัน...