“นายจักรวิน” “ครับผม...ที่เรียกนี่ชวนหรือเปล่า? เอาจริงหรือ ผมเห็นคุณนอนแบแผ่หราหมดสภาพแล้วไม่คิดว่าจะฟื้นตัวไวถึงปานนี้” “ไอ้คนบ้า ไอ้ลามก คิดอะไรให้มันสูงกว่าสะดือหน่อยได้ไหม เป็นถึงเจ้าคนนายคน ฉันไม่รู้ว่าลูกน้องเป็นร้อยๆ คนของคุณ เคารพนับถือคนอย่างนี้ได้ยังไง?” เธอตำหนิเขาอย่างสงสัยข้องใจนัก “แหม้! ตื่นขึ้นมามีแรงก็ปากดีเชียวนะครับคุณภรรยา” พูดกลั้วขำอย่างนึกสนุก “ไอ้ที่เคารพนบนอบนับถือเพราะอะไรนี่ไม่รู้ แต่ที่ลูกน้องผมรู้ดีและไม่ทำแน่ ก็คือการมาต่อล้อต่อเถียง หรือทำปากดีกับผม เพราะว่ามันจะโดนของแข็งกระแทกปากเอา” พูดพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปาก “แต่ว่าปากสวยๆ ของคุณภรรยาจะเอาอะไรแข็งๆ ยัดดีหนอจะได้หยุดด่า” ว่าแล้วก็ตะปบมือลงจุดยุทธศาสตร์ของตัวเอง “ไอ้นี่ก็ยังแข็งไม่ได้ที่เสียด้วยสิ” ดวงตาสวยเหลือกลานขึ้นมามองตามมือที่วางลงบนเป้ากางเกง “ฮึ้ย! ไอ้คนบ้า ลามก จกเปรตเอ๊ย” “หยุดด่าเดี๋ยวนี้เลย เพราะผมคิดออกแล้ว...คิดให้สูงกว่าสะดืองั้นกระรอกผมคงไม่มุดโพรงล่าง แต่จะมุดโพรงบนแทน ถ้าคุณยังปากดีไม่เลิก” ดวงตาคู่งามไหววูบนิดหนึ่งอย่างกริ่งเกรง...เพราะถึงจะเป็นผัวเป็นเมียกันแค่วันเดียว แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้ก็คือ ไอ้ผู้ชายห่ามๆ ตรงหน้า พูดจริง ทำจริง มายาวีกัดฟันแน่น พร้อมกับส่งสายตาอำมหิตไปให้ “ก็ลองเอามายัดหรือมุดดูสิ จะกัดให้กุดไปถึงโคน เป็นไอ้ด้วนเชียว” เธอขู่กลับไปบ้าง “ว้าวๆๆๆๆ ทั้งดุ ทั้งเปรี้ยวเสียด้วยแฮะ ถ้าหิวขนาดนั้น ซัดไส้กรอกเยอรมันในจานนี่แก้ขัดไปก่อนก็แล้วกัน...ส่วนไส้กรอกไทยๆ ที่ใหญ่บิ๊กเบิ้มและอร่อยลิ้นกว่า ขอเวลาพักรบพบรักไว้ชั่วคราว เอาไว้ค่ำๆ เราค่อยมาต่อยกสองกันใหม่” ว่าพร้อมยิ้มกริ่มให้ มายาวีกัดฟันกรอดที่เถียงยังไงก็ไม่ชนะผู้ชายปากตะไกรเก็บมุขได้ทุกเม็ดนี่ “ยกสองบ้าบออะไร ยกสิบละไม่ว่า” “ห๊า...นี่คุณนับด้วยหรือเนี่ย...โอ้...ไม่คิดเลยว่าคุณภรรยาจะใส่ใจ เอ๊ะ! หรือว่าติดใจกันแน่ แต่เอาเหอะๆ ยังไงผมก็เสิร์ฟไม่ให้คุณอดอยากปากแห้งแน่นอน...สัญญาสิจ๊ะทูนหัว ยอดยาหยี” เจอเข้าไปอย่างนี้...ไม่รู้ว่าเธอคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่เลือกการแต่งงานกับคนอย่างเขาเพื่อหนีปัญหา ขนาดแค่คืนแรกยังโหดสะบัดถึงปานนี้...แล้วคืนต่อๆ ไปล่ะ มายาวีไม่อยากจะคิดเลยให้ตาย...