“คุณ…” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองคนใจร้าย เธอหยุดแน่นิ่งเพราะยิ่งออกแรงขยับมือมากเท่าไหร่แรงที่ฝ่าเท้ายิ่งบดขยี้หลังมือเธอมากกว่าเดิม “ปล่อยนิด้วย…” “ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อฉันพูดจบ” “มีอะไรก็พูดกันดีๆก็ได้ทำไมต้องทำกับนิแบบนี้…” “ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้นิวา เพราะเธอมันไม่มีค่าในสายตาฉันอยู่แล้ว” “นิทราบค่ะ…ถ้าอย่างงั้นก็ช่วยรีบพูดเรื่องของคุณให้มันจบๆด้วย นิเจ็บ…” นิวากลั้นความไม่พอใจเอาไว้ข้างใน การกระทำของทิศเหนือทำราวกับเธอเป็นสัตว์ที่น่ารังเกียจ… “ฉันแค่จะบอกเธอว่ากฎของการอยู่ที่นี้เธอต้องปฏิบัติมันทุกข้อ” “กฎอะไร…แล้วทำไมนิต้องทำตามทุกอย่างด้วย” “ก็เพราะเธอเสือกเข้ามาอยู่กับฉันเองไง ก็ต้องปฏิบัติตามกฏเจ้าของบ้าน แต่ถ้าทำไม่ได้ก็ไสหัวไปนอนข้างถนน” ใบหน้านวลชาวาบกับคำพูดของคนตรงหน้า เธอเบือนหน้ามองทางอื่น กฏที่ว่านั้นของเขาคงมีแต่ข้อเอาเปรียบเธอเป็นแน่… “…” “ข้อแรกอย่าปากหมาเอาเรื่องหมั้นไปบอกใคร” “นิไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้วค่ะ คุณสบายใจเถอะ” เรื่องนี้นิวาไม่คิดจะบอกใครอยู่แล้ว การหมั้นของเธอเกิดขึ้นเพราะเงื่อนไขเพื่อตบตาคนพวกนั้นให้ทั้งสองเลิกแล้วต่อกัน “ทำให้มันได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน” “อย่าเสียเวลาเลยค่ะ พูดข้อต่อไปมาดีกว่า” “อย่าล้ำเส้นฉัน เธอยังอยู่ในฐานะทาสรับใช้เหมือนเดิม ไม่ใช่คู่หมั้นห่าเหวอะไรนั้น” “ค่ะ…” “ข้อต่อมา อย่าทำตัวร่าน มั่วผู้ชายไปทั่ว เพราะจุดจบคือความตาย เข้าใจใช่ไหม?”