กู้เซียวถาม “คบกับฉัน นายเสียใจหรือเปล่า” จางซืออี้รีบตอบอย่างรวดเร็ว “ไม่ครับ” กู้เซียวหัวเราะเบาๆ “แต่ฉันอิจฉา” จางซืออี้ “…ครับ?” “อิจฉาที่พวกเขาสามารถยืนท่ามกลางแสงไฟได้อย่างสง่างาม สามารถถูกจับตามองจากคนอื่นได้อย่างเปิดเผย อิจฉาที่พอคบกัน พวกเขาก็ได้รับคำอวยพรจากทุกคน…” กู้เซียวถอนหายใจแล้วเอ่ยต่อ “ขอโทษนะซืออี้ ที่ตอนนี้ฉันยังทำสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ แล้วยังลากนายให้มาอยู่ในที่มืดมนกับฉันด้วย” ได้ยินดังนั้น จางซืออี้ก็รู้สึกปวดใจไปด้วย เขากุมมือกู้เซียวแน่นๆ “ไม่เป็นไรครับ พวกเราเป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว”