“คุณรังเกียจไหม” คีรีนทร์ที่แม้จะถอนจูบแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยหญิงสาวเป็นอิสระ มือทั้งสองยังคงประคองใบหน้านวลนั้นเอาไว้จนเกือบชิดหน้าของตัวเอง พร้อมทั้งใช้นิ้วหัวแม่มือไล้ริมฝีปากที่แดงช้ำเพราะฝีมือตัวเองถามเสียงพร่า “ไม่ตอบ เขาว่าการนิ่งมันคือการยอมรับ” ชายหนุ่มผละออกมาอย่างผิดหวังเมื่อร้อยรักเอาแต่นิ่ง “นั่นสินะ เรามันก็แค่ตัวแทน ปล่อยทิ้งไว้ให้แห้งเหี่ยวเฉาตายมันก็คงไม่เป็นไรหรอก” ไม่เพียงแค่พูดคีรินทร์ยังลุกขึ้นเดินไปหยิบเอาผ้าห่มในตู้มาปูบนพื้น “คุณจะทำอะไร” “นอนข้างล่าง และไม่ต้องใจดีชวนให้ขึ้นไปนอนข้างบนด้วยเลยนะ เพราะวันนี้ผมจะไม่ทนแล้ว” พูดจบชายหนุ่มก็คว้าหมอนมาทิ้งปุลงแล้วทิ้งตัวลงนอน ร้อยรักนั่งมองคนขี้งอนที่นอนหลับตานิ่งอยู่ข้างเตียงแล้วถอนหายใจ ก่อนจะข่มความอายบอกความรู้สึกออกไปในที่สุด “ถ้าฉันรังเกียจคุณจริงๆ จะอยากใช้ชีวิตคู่ไปด้วยกันเหรอคะ” เพียงเท่านั้นร่างสูงที่นอนอยู่บนพื้นก็ลุกขึ้นกระโดดขึ้นมาบนเตียงแทบจะทันที “แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก” “นี่คุณแกล้งงอนเหรอ” ร้อยรักที่ตอนนี้ถอยกรูดไปจนชิดหัวเตียงถามชายหนุ่มหน้าตาตื่น “เขาเรียกว่าเทคนิคมากกว่า” คีรินทร์กระตุกยิ้มพร้อมกับค่อยๆ คลานเข้าไปหาแม่กวางสาวที่นั่งกอดผ้าห่มไว้แน่น “เดี๋ยวๆ จะเริ่มเลยเหรอคะ ฉันขอเวลาทำใจ” ร้อยรักร้องขอเสียงสั่น เมื่อคีรินทร์เข้ามาใกล้จนประชิดตัว “ผมปล่อยให้คุณทำใจมานานพอละ ถ้าเริ่มแล้วคุณไม่โอเคค่อยบอกผมละกัน” ชายหนุ่มเสนอ “คุณจะหยุดเหรอคะ” ร้อยรักถามอย่างใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย บางทีเธออาจจะหยุดเขาได้ตั้งแต่เพิ่งจะเริ่มก็ได้ “เปล๊า ก็จะทำจนกว่าคุณจะโอเคนั่นแหละ”