ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่พอใครเรียกชื่อมาร์คของผมทีไรก็จะต้องต่อด้วยชื่อมีนของมันตลอด อาจเพราะเราทั้งคู่คัฟเวอร์เป็นปาท่องโก๋มาตั้งแต่ยังเด็ก สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเพื่อนสลับกันเดินเข้ามาในชีวิต ทั้งเพื่อนประถม มัธยม มหา’ลัย พวกเขาเดินเข้ามาในช่วงเวลาหนึ่ง และอาจจะเดินจากไปในเวลาต่อมา ทว่าทุกครั้งที่หันมองพื้นที่ข้างกาย ผมก็จะเห็นมีนยืนยิ้มสดใสเผื่อคนทั้งโลกอยู่ข้างๆ ไม่เคยเปลี่ยน สถานะเพื่อนสนิทของเราไม่ใช่ว่าได้มาด้วยการจับฉลาก แต่แลกมาด้วยเวลาทั้งชีวิต ถึงแม้ในใจของผมร่ำร้องอยากจะแสดงอาการเพื่อนไม่จริงอยู่เรื่อยๆ แต่สิ่งที่แสดงออกมาก็ยังคงอยู่ในขอบเขตของคำว่าเพื่อนเสมอ เพราะสุดท้ายมันก็ไม่สำคัญหรอกว่าเราจะอยู่ในฐานะอะไร... แค่มีกันแบบนี้ตลอดไปก็พอ