“เธอมันเป็นคนไว้ใจไม่ได้ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ ลูกหาบหมายความว่าอะไร” ดูเหมือนชายหนุ่มจะยังติดใจกับคำๆ นี้ คนที่กำลังยืนอมยิ้มนับเงินจึงหันมาตอบสั้นๆ สีหน้าไม่สะทกสะท้านกับอารมณ์ของเขา “ลูกหาบก็คือคนใจดีช่วยถือของ คุณจะสงสัยไปทำไม” พูดเสร็จก็ทำท่าจะเก็บข้าวของเดินหนี แต่ถูกมือหนาจับรั้งที่ข้อมือนัยน์ตาคู่สีเขียวขุ่นเข้ม การถูกหลอกเป็นไอ้งั่งคือสิ่งที่มาทิอัสเกลียดเข้ากระดูกดำ “เธออย่าคิดว่าฉันโง่จนอ่านเกมคนอย่างเธอไม่ออก” “ถ้าคุณฉลาดนัก งั้นลองบอกฉันมาหน่อยสิว่าคุณอ่านฉันออกยังไงบ้าง” ขวัญข้าวกระชากเสียงพร้อมกับมือของตนออก ยืนเชิดหน้าท้าทาย ใบหน้าคมจึงยิ่งตึง เพ่งสายตามองหญิงสาวตัวแสบไม่กระพริบ “ฉันมองออกว่าการที่เธอตั้งใจพาฉันออกมาข้างนอกก็เพื่อที่จะใช้ให้ฉันเป็นตัวเรียกลูกค้าให้กับเธอ เพราะลำพังแค่ความสามารถระดับเธอ ไม่มีวันขายของพวกนี้หมดได้อย่างแน่นอน” “ถูกต้อง คุณนี่ฉลาดจริงๆ” “นี่เธอ!” แทนที่จะรู้สึกผิด กลับตีสีหน้าราวกับเป็นเรื่องสนุกก่อนจะย่อตัวลงแบกหาบที่ว่างเปล่าขึ้นมา แล้วควักเงินจำนวนหนึ่งยัดมันเข้าไปในมือของมาทิอัส “ฉันไม่คิดจะหลอกใช้คุณฟรีๆ หรอก ฉันมีค่าจ้างให้คุณในฐานะที่มาเป็นลูกหาบให้กับฉันด้วย” ครั้งพูดจบมาทิอัสก็ก้มหน้ามองเงินในมือ เห็นชัดๆ เต็มสองตาว่าค่าตัวที่ให้บรรดาหญิงสาวมาลูบๆ คลำๆ ว่าที่องค์ชายรัชทายาทผู้สูงศักดิ์เช่นเขามีมูลค่าทั้งสิ้นห้าสิบบาท มาถึงตอนนี้มือหนาก็กำแน่น ใบหน้าคมรีบเงยขึ้นมองยายตัวแสบที่ชั่วชีวิตนี้ไม่เคยพบเคยเจอที่ไหนมาก่อน