“คุณหมายความว่าอย่างไร?” พรรษชลชะงัก เงยหน้าขึ้นมองกิตติธัชด้วยความสงสัย ตอนแรกเขาให้เธอมาทำงานให้เขา ซึ่งกิตติธัชจะได้ กลั่นแกล้งสับโขกใช้งาน ต่อมาก็บอกให้เธอเป็นนางบำเรอ ถ้าเขายังไม่เบื่อบริษัทกอบกุลการก็ยังอยู่รอด แต่ถ้าเขาเฉดหัวเธอทิ้งเมื่อไหร่ ก็จะทำให้กอบกุลการพินาศอีกครั้งหนึ่ง แล้วนี่เมื่อกี้นี้กิตติธัชบอกว่าจะปล่อยบริษัทกอบกุลการไป เขาหมายความว่าอย่างไร? “ผมจะไม่ทำอะไรกับบริษัทของแม่คุณเลยไง ตราบใดที่คุณยอมอยู่กับผม ไม่หนีไปไหน ตกลงไหมล่ะ ข้อเสนอใจป้ำขนาดนี้แล้วนะ ไม่มีอีกแล้วละ ตกลงจะเอาไง จะมาเป็นของเล่นของผมไหม” “แต่ถ้า...ถ้าคุณเบื่อฉัน คุณก็จะคิดร้ายกับคุณแม่ของฉันอีก” พรรษชลตะกุกตะกัก ชักเริ่มจะไม่แน่ใจ “ผมจะเก็บคุณเอาไว้ตลอด ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนอีก ห้ามแต่งกับใคร และถึงสักวันหนึ่งผมจะแต่งงานไปแล้วก็ต้องปรนนิบัติผมเหมือนเดิม เรียกเมื่อไหร่ก็ต้องมา ถ้าตอนนั้นมาถึงคุณก็จะได้รู้ไงว่าการเป็นเมียน้อยนั้นเป็นอย่างไร”