“คุณคีรินทร์” เสียงแทบไม่ผ่านออกมาจากลำคอ เมื่อเวลานี้มีความรู้สึก ทั้งตกใจ ดีใจ ตื่นเต้น ปนเปกันไปหมด แต่ก่อนที่จะได้ถามอะไรไปมากกว่าการเรียกชื่อ อีกคนก็ดันตัวเธอเข้ามาในห้อง แล้วก็ปิดประตูลงกลอนซะสนิท “นัท ผมคิดถึงคุณ” คีรินทร์รั้งคนตัวเล็กเข้ามากอด กอดจนแทบจะหลอมร่างเป็นหนึ่งเดียวกัน ส่วนคนเป็นเจ้าของห้องพอหายจากอาการต่างๆ แล้วก็พยายามผลักอดีตคนรักที่กอดเธอไว้แน่นออก “คุณคีรินทร์ ปล่อยฉันนะ” “ผมไม่ปล่อย” “แต่ฉันสั่งให้ปล่อย แล้วออกไปจากห้องของฉัน เดี๋ยวนี้” “ไม่ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหนอีกแล้ว ผมรักคุณนะนัท” “นี่คุณยังจะกล้าบอกรักฉันอีกเหรอ!” ปากก็ตอบโต้ไปด้วยความน้อยใจ เสียใจกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้น แต่ทว่าหัวใจของเธอเวลานี้กลับพองโตเมื่อได้ยินคำบอกรักจากอดีตคนรักอีกครั้ง “แล้วทำไมผมจะไม่กล้าล่ะ ในเมื่อผมรักคุณจริงๆ” “หยุดพูด แล้วออกไป”