“ตัวเองไม่ต้องเอาใจเขามากขนาดนี้ก็ได้” ฉันดึงแขนพี่อิฐเข้ามากอด กอดที่มันจะบอกว่าฉันต้องการคนรักไม่ใช่คนเอาใจ “เขารู้ว่าตัวก็ทำงานเหนื่อย ไหนจะสอน ไหนจะทำงานที่บริษัท แล้วตัวก็ยังมาเอาใจเขาทุกสิ่งทุกอย่าง ตัวเองบอกเขาสิ!! ตัวอยากได้อะไร เขาจะเอามาให้” “.......” พี่อิฐจับให้ฉันนั่งบนเก้าอี้แล้วเขาคุกเข่าลงกับพื้น พื้นในร้านอาหารของนินิวที่มันอยู่ในมุมส่วนตัว แต่ก็เป็นมุมที่หลายคนมองเข้ามาและเห็นได้ การกระทำที่ยิ่งทำให้ฉันรู้สึกว่ารักเขาเหลือเกิน “สตังค์ฟังพี่นะครับ” “......” ฉันตั้งใจฟังเมื่อตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเราจะคุยกันแบบมุ้งมิ้ง แทนเขากับตัวเอง เขาไม่เคยจริงจังด้วยท่าทีแบบนี้ “พี่ทำเพราะพี่อยากทำ พี่อยากดูแลสตังค์ พี่อยากดูแลคนที่พี่รัก” “......” น้ำตาของฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว มันยิ่งกว่าการถูกขอแต่งงานต่อหน้าคนเป็นร้อย มันเป็นถ้อยคำที่ฉันสัมผัสได้ว่ามันเป็นความจริงโดยสมบูรณ์แบบ “ตัวเองรู้ไหม....” สองมือของพี่อิฐแนบลงกับสองแก้มของฉันก่อนที่จะเช็ดน้ำตาออกไปช้าๆ ทำไมฉันรู้สึกรักเขาจังเลย “รู้ไหมว่าตอนที่เขาแอบรักตัวเองโดยไม่ได้ดูแล ไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์ใกล้ชิดมันเจ็บปวดแค่ไหน เขาอยากกอดก็ทำไม่ได้ เขาอยากหอมก็ทำไม่ได้ และวันนี้เขาก็ได้ทำหน้าที่นี้แล้ว เขาก็อยากทำให้ตัวเองมีความสุขที่สุด” “ฮึกๆ..... ตัวเอง เราแต่งงานกันเถอะ”