" เผด็จการได้มาด้วยปืน ประชาธิปไตยได้มาด้วยน้ำลาย ประชาชนเหมือนเดิม! การปกครองจะเอ่ยขานด้วยระบอบใดก็ตาม ประชาชนมิเคยสนใจ เพราะความจริงแท้สิ่งที่ประชาชนต้องการอย่างยิ่ง มิใช่ 'ระบอบการปกครอง' มิใช่ 'ผู้นำ' อันวิเศษอย่างที่พยายามโฆษณากัน ประชาชนต้องการแค่อยู่ดี กินดี มีความสุข ระบอบการเมืองต่างหาก เลือกสรรให้ ครอบให้และพูดเป่าหูทุวัน... ""อะไรดีที่สุด?"" เพียงคำพูดประโยคนั้นไม่จบ ""อะไรดีที่สุดสำหรับนักการเมือง...ไม่ใช่...สำหรับประชาชน"" สภา คือเวทีแสดงโวหารเท่านั้นเอง นี่คือ “นายกหญิง” ...ผู้ไม่มีอะไรจะเสีย ฤๅเกรงสิ่งใด คือคนที่ไม่ห่วงใย กระทั่งชีวิตตนเอง คือคนที่รักจะตายมากกว่ามีชีวิตอยู่ คือคนที่ไม่ต้องการกระทั่งชัยชนะ หากคือคนที่ “พร้อมทั้งชีวิต”เพื่อชาวไทวัค คือนายกรัฐมนตรี คือผู้แทนราษฎร คือผู้ที่มาจากการเลือกตั้ง ข้าพเจ้าอาจจะต้องสูญเสียมาแล้วทั้งหมด แต่สิ่งเดียว...ที่ข้าพเจ้าจะไม่ยอมเสียคือ ไทวัค! เพื่อรัก เพื่อเกียรติยศ เพื่อเธอ…ผู้เป็นที่รัก และประเทศชาติอันเป็นที่รักยิ่งของข้าพเจ้า "