เมื่อมารดาสุดที่รัก ส่งสาวสวยมาให้ แต่ห้ามแตะต้อง แล้วเพลย์บอยตัวพ่ออย่างเขาจะทำอย่างไร --------------------------- “ไหนคุณลองบอกขอบเขตหน้าที่ของคุณมาสิ” ชายหนุ่มถามพลางเหยียดยิ้มมุมปาก นึกดูแคลนผู้หญิงตรงหน้าที่วางท่าโตเกินตัว อยากรู้ว่าหล่อนจะมีอะไรดีนักหนา ถึงขนาดผู้เป็นแม่ให้ความไว้วางใจถึงเพียงนี้ ทั้งที่บัวชมพู ทำใจมาระดับหนึ่งแล้ว จากคำบอกเล่าของคุณป้ารัมภา ถึงอิทธิฤทธิ์ของลูกชายคนกลางของท่าน แต่เมื่อเจอตัวจริงก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ สายตาที่เขาใช้มองมา ราวกับหล่อนเป็นตัวเชื้อโรค ที่พร้อมจะกระโดดเกาะเขาทุกเมื่อ “ดูแลความประพฤติของคุณมาร์คัส ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งหลับ ไม่ให้ออกนอกลู่นอกทางค่ะ” หญิงสาวบอกชัดถ้อยชัดคำ ด้วยความมั่นใจผ่านกิริยาเชิดหน้าน้อย ๆ “มาร์ค เรียกผมว่ามาร์ค” “ค่ะ คุณมาร์ค” “ที่คุณว่า นั่นมันหน้าที่เมีย ใช่หรือเปล่า ” ชายหนุ่มถามกลับ พลางยิ้มเหยียด เมื่อสงสัยว่าแม่สาวน้อยคนนี้อาจจะอยากเป็นเมียของเขาจนตัวสั่น “ไม่ใช่ค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธทันควัน “หึ...หึ...” มาร์คหัวเราะในลำคอ สายตาของเขาประกาศชัดว่าไม่เชื่อเลยสักนิด หล่อนบ้าหรือโง่กันแน่ที่ยอมให้แม่ของเขาจัดใส่พานส่งมาถึงที่นี่ --------------------------------------------------------------------- “อร๊ายยย...นายลูซ...นายหาทางออกที่ดีกว่านี้ได้ไหม” “มี” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ “หืม” แอรีนมองเขาอย่างมีความหวัง “คุณกับผมเราแยกกัน” “ไอ้บ้า นายจะทิ้งฉันไม่ได้นะ” แอรีน ผวาเข้าเกาะแขนเขาไว้แน่น ถึงจะเกลียดขี้หน้ากันยังไง แต่ยามนี้ ประเทศนี้ หล่อนมีเขาเป็นคนรู้จักเพียงคนเดียว “ทำไมจะไม่ได้ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” “ก็นายบอกว่าฉันเป็น.....” คำพูดต่อมา ติดอยู่แค่ลำคอ “เป็นอะไร” ลูซตะคอกกลับ “ก็เป็นเมียไงเล่า...ไอ้บ้าลูซ” แอรีนจำต้องกลืนน้ำลายตัวเอง เอาเรื่องนี้มาอ้าง เพื่อไม่ให้โดนเท