กำไลทองคำลงยาโบราณ เป็นสิ่งที่พวกเขาตามหามาหลายชั่วอายุคน จากรุ่นหนึ่งไปสู่อีกรุ่นหนึ่ง ยาวนานนับร้อยๆ ปี ไม่รู้เป็นเพราะอะไรที่ทำให้มันปรากฎขึ้น บทจะง่ายก็ง่ายดายเสียอย่างน่าอัศจรรย์ จนอดนึกสงสัยไม่ได้ว่า...สิ่งใดที่ดลบันดาลให้มันปรากฎ? “เจ้าจักต้องกลับคืนมา เจ้าสัญญาสิแม่บัว ว่าเจ้าจักกลับคืนมา กลับมาหาพี่...” กลิ่นเค็มของลมทะเลทำให้สาวน้อยย่นหัวคิ้ว ในหัวก้องเพียงเสียงทุ้มที่แสนเศร้าของชายคนหนึ่งจนเธอต้องลืมตาขึ้น เพื่อมองหาต้นเสียงนั้น นี่เธอฝันไปหรือ? สาวน้อยยกมือขึ้นลูบใบหน้าเพื่อคลายความง่วงงุน หากแต่...น้ำตา!? มือบางสัมผัสได้ถึงน้ำตาที่เปรอะเลอะสองข้างแก้ม เธอร้องไห้อย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้ เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้อง...ร้องไห้? บุญฑริกาจะทำเช่นไร เมื่อภาพถ่ายกำไลทองคำโบราณนั้นสร้างความสงสัยให้กับเธอ เพราะเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นเพียงครั้งแรกที่เห็นมัน ความรู้โหยหา และเจ็บปวดยังคงอยู่...อย่างไม่มีเหตุผล โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า...กำไลวงนั้น กำลังจะนำพาเธอกลับไป...ยังที่ที่ห่างไกลเหลือเกิน “คุณพระ...” เสียงหวานนั้นยังคงตรึงอยู่ในโสต ใบหน้าหวานล้ำนั้นยังคงตรึงอยู่ในใจ ชยุตม์อาจจะเหมือนคนโง่และบ้า ที่เชื่อว่า... ‘แม่บัว’ มีอยู่จริง ทว่ามีบางสิ่ง ที่จะดลบันดาลให้เธอกลับมาหาเขา หลังจากที่เธอเดินทางกลับไปหา ‘ใคร’...ที่รอคอยอยู่ **************************** นวนิยายเรื่องนี้เคยตีพิมพ์มาแล้ว เมื่อ พ.ศ. 2556 โดย สนพ. ดอกหญ้า 2000 ฉบับที่วางจำหน่ายในรูปแบบ E-book นี้นั้นเป็นแบบ รีไรท์คำผิด และสำนวนบางส่วนเท่านั้น