ภาคต่อ ดันรัก (ไอ้เป๊กและเจ้จ๋า) นะคะ เรื่องนี้เป็นรุ่นลูกค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและรอคอยนะค้า ------------------------------------- “เจ้านายคะ!” เรียกเขาเสียงดุพร้อมกับพยายามบิดตัวหนีอ้อมแขนแข็งแกร่งที่รัดแน่น “ว่าไงครับ” “ปล่อยค่ะ อย่ามาทำอะไรแบบนี้ในนี้นะ” เปรมยุดาตีมือเขาพลางบ่นพลาง “แล้วถ้าไม่ได้อยู่ในนี้ ทำแบบนี้ได้ใช่ป่ะ” รัตนทัตถามเสียงทะเล้น ก่อนจะยกตัวเธอขึ้นแล้วแกล้งหมุนๆ ให้เปรมยุดาวี้ดว้ายเล่น “อ๊าย คิกๆ” จากที่หน้ามุ่ยสาวน้อยก็อดหัวเราะคิกคักไม่ได้ เมื่อเขาหยอกเอินโดยการจี้เอวแรงๆ “คิดถึงพี่เหรอคะ” “เปล่าค่ะ หนูแค่เอางานมาส่งให้ รบกวนเจ้านายเซ็นด้วยนะคะ” “เดี๋ยวตีปากด้วยปากซะเลย เรียกเจ้านาย” เขาขู่พร้อมกับหรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ “ก็....” “ก็อะไร หืม” พอเขาทำเสียงดุ เปรมยุดาก็ไม่กล้าเถียงต่อ ได้แต่อ้อมแอ้มเอ่ย “หนูขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” รัตนทัตไม่ว่าอะไร ได้แต่ยักไหล่แทนคำตอบว่าตามสบาย เปรมยุดาเห็นเขาชิลล์เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนั้นก็เลยหันหลังทำท่าจะเดินออกจากห้อง เดินมาถึงประตู ไม่ทันที่เธอจะได้ยื่นมือไปบิดลูกบิด มือหนาก็เอื้อมคว้ามือบางดึงเข้าหา พร้อมกับยกตัวเธออุ้มพาไปนั่งบนเก้าอี้ด้วยกัน “พี่พิก! เมื่อไหร่พี่พิกจะเลิกรังแกหนูซะทีคะ” “อะไร รังแกที่ไหน พาอุ้มเดินแบบนี้ จีจี้ได้เปรียบเห็นๆ” “หนูไม่ได้อยากให้พี่พิกอุ้มเดินเสียหน่อย” -------------- “โอ้ นี่มันบักแตงโม!” ร้องเพลงฮิตจบก็หัวเราะร่า ก่อนจะเฮ้ยแทบไม่ทัน เมื่อโดนมือน้อยฟาดหน้าฟาดคอรัวๆ ไม่ยั้ง “เจ็บๆ” “เกลียดที่สุด!” “โอ๋...” เขาทำหน้ากะลิ้มกะเหลี่ย พร้อมกับทำตาปรอยๆ หวังให้เปรมยุดาที่หน้าบูดหน้าบึ้งสงสาร ก่อนจะจูบปากอิ่มเบาๆ ครั้นเห็นเธอเม้มปากตาวาว แต่ไม่ได้ผลักไสอีก ก็เลยได้ใจ ยื่นหน้าเข้าไปหวังจะประกบปากลงไปใหม่ คราวนี้จะจูบให้ถึงพริกแห้ง ถึงขิงซอย ถึงข่าไก่ ถึงกระเทียมดอง แต่ยังไม่ได้ทำอย่างใจหวัง ประตูก็เปิดผลัวะเข้ามาแบบไร้มารยาทเสียก่อน “ฮั่นแน่พี่ตี๋ บึ้ดจ้ำบึ้ด จ้ำบึ้ด จ้ำบึ้ด บึ้ดจ้ำบึ้ด จ้ำบิ้ด จ้ำบึ้ด” ไอ้พวกน้องๆ บอดี้การ์ดแสนกวนประสาทของเขา มันทำร้องเพลงล้อเลียนไม่พอ ยังแสดงท่าทางประกอบ เหมือนแดนเซอร์เวลาเต้นเพลง ลมพัดตึ้ง ตึ้งๆ ๆ ๆ ๆ ๆ อีกด้วย “ไอ้เชี่ยรักษ์ มึงพาไอ้พวกเวรนี่ออกไปเลย เดี๋ยวกูเตะเรียงตัว” รัตนทัตตวาดเสียงดัง พร้อมกับโอบศีรษะของคนที่อับอายจนน้ำตาคลอมาซุกอก