เป้าหมายในชีวิตที่แสนชัดเจนของสาวมั่นสุดสวยอย่างเธอคือการจับผู้ชายรวยๆ มาทำสามี เพื่อความมั่นคงในชีวิตและสุขสบายระยะยาว แต่สิ่งหนึ่งที่เธอลืมไปเสียสนิทใจก็คือ ไม่มีผู้ชายรวยๆ คนไหนโง่งมยอมให้เธอจับทำสามีได้ง่ายขนาดนั้นหรอกน่ะ เว้นแต่ว่าเขาจะมีแผนการสุดร้ายกาจที่จะปั่นหัวและแก้เผ็ดเอาคืนเธอให้สาแก่ใจ! เริงราตรีแนบใบหน้าฟังเสียงที่ประตูห้องน้ำให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นแล้วจึงเปิดเข้าไป หัวใจของเธอหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม มือเรียวยกขึ้นปกปิดใบหน้า พร้อมกับส่งเสียงกรีดร้อง เมื่อเห็นเขายืนเปลือยกายล่อนจ้อนเล็มขนจมูกอยู่เบื้องหน้ากระจก “กรี๊ดดด!” ทินกรผินตัวมาทางเธอ “อรุณสวัสดิ์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย “ไอ้โรคจิต… ทำไมถึงไม่ให้ซุ่มให้เสียงบ้างว่าอยู่ในห้องน้ำ” เธอแผดเสียงลั่น แต่สัญชาตญาณก็ยังบอกให้เธอมองผ่านช่องว่างของนิ้วมือไปยังตัวตนของเขา ทินกรเลิกคิ้วสูงขึ้น “ผมทำอะไรผิดเนี่ย” ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความงงงวย เริงราตรีหน้าแดงจัดขึ้น “คุณจะมายืนแก้ผ้าต่อหน้าฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” เขาก้มสำรวจตนเอง ก่อนจะกุลีกุจอยกมือทั้งสองข้างมากุมเอาไว้บริเวณหว่างขา “บ้าเอ๊ย ผมลืมไปเลยว่าตัวเองนอนเปลือยเมื่อคืน ว่าแต่คุณนั่นแหละจะยืนมองผมอีกนานแค่ไหนกัน” “กรี๊ดดด… ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมองสักหน่อย อย่ามาโยนให้เป็นความผิดของฉันนะ” เธอปล่อยมือที่ปิดหน้า พลางชี้นิ้วใส่หน้าเขาแทน “คนไม่ได้ตั้งใจ ไม่หยุดมองนานขนาดนี้หรอกน่ะคุณ” เขาทำหน้าตากวนประสาท เริงราตรีเพิ่งสำนึกได้ว่าเธอทำอะไรลงไป เธอกระวีกระวาดหมุนหลังให้เขา ปิดประตูห้องน้ำเสียงดังลั่น ก่อนจะตะโกนต่อว่าเขาด้วยความอับอาย “ไม่มีคนดีๆ ที่ไหนสร้างประตูห้องน้ำให้ทะลุกันแบบนี้หรอก นอกจากพวกโรคจิต” “ผมจะถือว่านั่นคือคำชมก็แล้วกัน”