หลังจับจุดได้ว่าโลกนิยายจากปลายปากกาของตนเองทั้งสองเรื่อง ได้หลอมรวมเป็นเส้นเรื่องเดียวกันแล้ว จงจี่ก็พยายามเดินตามเส้นเรื่องเดิมของทั้งสองเรื่อง ไปพร้อมกับการอุ้มชูจิงเจ๋อพระเอกคนโปรดให้เดินไปสู่จุดสูงสุดเหนือมรรคาสวรรค์ แม้ในบางครั้งจะสัมผัสได้ถึงสายตาและบรรยากาศที่ดูแปลกแปร่งจากจิงเจ๋อ แต่จงจี่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร และเดินหน้าผลักดันลูกชาย (?) คนนี้สุดแรง ทว่าในวันหนึ่งกลับพบว่าคนที่ตนรักและหวังดีไม่ต่างจากบุตรผู้นี้ กลับเอ่ยว่า “ข้าพึงใจในเจ้า” ออกมาหน้าตาเฉย... น้องจงเรียกขานอีกฝ่ายเป็นพี่น้อง พี่จิงกลับอยากจะมีอะไรกับเขาเสียนี่ บรรลัยอีกแล้ว