นัยน์นภานอนรำพึงอยู่เนิ่นนาน ตาหลับ หากใจตื่น กระแสจิตรำลึกถึงโครงสร้างของใบหน้าที่ฝังอยู่ในอนุสติ ส่งเป็นรูปเห็นเด่นชัดในภวังค์ หล่อนเห็นภาพใบหน้าที่มีผิวขาวสะอ้าน เห็นจมูกโด่งและริมฝีปากที่มีขอบหยักลึกคู่นั้น เห็นรายละเอียดแม้กระทั่งรอยแหว่งเล็กนิดที่ปลายคิ้วข้างขวา อันเป็นจุดบกพร่องแห่งเดียวที่แฝงอยู่ในใบหน้าคมสันนั้น เขาเป็นชายแปลกหน้าที่ดูคล้ายไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับนัยน์นภา หญิงสาวบอกตัวเองว่า ทุกครั้งที่มองสบตากัน หล่อนรู้สึกเหมือนว่า เขาคือใครคนหนึ่งที่หล่อนเคยคุ้นด้วย นานแสนนานมาแล้ว! ดัดแปลงเป็นละครโทรทัศน์ในชื่อ ‘ฟ้ามีตะวัน’ โดย บริษัท กรุงเทพโทรทัศน์และวิทยุ จำกัด (ช่อง ๗ เอชดี)