“และแล้ว ฉันก็อยากเขียน” เล่มนี้ เป็นผลงานเล่มแรก ที่ผมมานั่งเขียน นอนเขียน จิ้มโทรศัพท์ พิมพ์ข้อความในเวลาว่าง ๆ เหงา ๆ ที่จังหวัดสุรินทร์ ผมได้แต่เพ้อบ่นไปตามประสาคนขี้เหงา และแอบ ๆ โพสต์ในกลุ่มลับที่ตนเองสร้างขึ้นมาเก็บไว้อ่านเอง ผมเองก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่า เมื่อรวม ๆ ข้อเขียนเหล่านี้แล้วจะเป็นหนังสือเล่มหนา พอสมควร เขียนไปเรื่อย ตามที่ตนเองคิดออก คิดอะไรออกไม่มีที่ระบายก็เขียนมันออกมาเป็นตัวหนังสือ ข้อความในหนังสือเล่มที่ท่านกำลังจะตัดสินใจซื้ออยู่นี่ อาจไม่ใช่หนังสือที่ดี อาจเสียเวลาอันมีค่าของท่านก็เป็นได้ หรืออาจ งี่เง่า บัดซบ! ก็มิอาจทราบได้ แต่ช่างเถิด ขอเพียงท่านเปิดผ่าน ได้หยิบจับ ผู้เขียนก็ถือว่าประสบความสำเร็จแล้ว ในสิ่งที่มุ่งหมายไว้แต่ต้น ผมอาจใช้คำว่า “ผู้เขียน” หรือคำว่า “ผม” หรือคำว่า “ข้าพเจ้า” หรือคำว่า “ฉัน” ตามแต่จะนึกออก ไม่พยายามแก้ไข ดุจคนอื่น ที่ทั้งเล่มต้องใช้คำ ๆ เดียว นี่มันไม่ใช่วิทยานิพนธ์ หรืองานวิจัยใด ๆ ผมอยากเขียนตามใจผม ที่คิดสิ่งใดได้ก็เขียนสิ่งนั้น รู้สึกอย่างไรก็เขียนมันออกมา รสชาติของงานเล่มนี้จึงค่อนข้างเข้มข้น ในบางช่วงตอน และบางเบาดุจปุยเมฆ มันคนมิอาจเปรียบเสมือนสิ่งใด หรืออาจเละไม่เป็นชิ้นดีใครจะรู้ แต่ที่รู้ ๆ ผมได้เขียนในสิ่งที่ผมอยากเขียน ได้ทำในสิ่งที่รัก เท่านี้ก็เพียงพอ และท้ายที่สุดแล้ว ท่านผู้อ่านเท่านั้นจะเป็นคนตัดสิน ว่าดีหรือไม่เพียงใด ผู้เขียนเป็นเพียงคนเขียน คนสื่อสารให้ผู้อ่านเท่านั้น และมีอาจชี้นำให้ผู้อ่านชอบทุกคนที่อ่าน ท้ายที่สุดนี้ ขอให้ทุกท่านที่แวะเข้ามาอ่าน จงประสบกับความเพลิดเพลิน และได้สาระความรู้จากหนังสือเล่มนี้ และสิ่งใดที่ไร้ซึ่งประโยชน์ก็โยนมันทิ้งเสีย และขอบคุณท่านที่คอยติดตามอ่านอย่างสุดซึ่ง หากไม่มีคนอ่าน ผมจะกล่าวคำเดิมว่า จะเขียนไปทำไมละ หรือหากไม่มีคนอ่าน ผมก็จะเขียนเก็บไว้อ่านเองคนเดียวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแกล้ม ดราม่า คนเดียว นั่นแหละ ครับท่านเอ๋ย