“เอาล่ะ...” เธอเป็นคนแรกที่เข้ามาในห้อง มันช่างเงียบสงบและเป็นสีน้ำตาล เตียงเรียงชิดกันวนรอบห้อง เว้นพื้นที่ตรงกลางให้พอยืนได้เท่านั้น “ที่ของชั้นคือตรงนี้” เธอวางของลงบนเตียงที่อยู่ใกล้ที่สุด การเลือกนอนข้างพวกที่อยู่มาก่อนดูจะไม่ใช่ความคิดที่ดีซักเท่าไหร่ “งั้นชั้น...” ผิวขาวอีกคนตามเข้ามาก่อนหันไปรอบๆ พอเห็นหยากไย่บนกำแพงนางก็วางของ ปัดฝุ่นแล้วค่อยๆ นั่งลงบนเตียงข้างๆ “...เอาตรงนี้ก็ได้” ผมเปียพูดพลางส่งยิ้มให้เธอ ถัดจากที่ของนางไปกืคือเตียงของพวกรุ่นพี่ แย่ชะมัด “ชั้นขอเตียงนี้” “ชั้นเตียงนี้” พวกที่เหลือต่างก็เข้าจับจองที่ของตนจนหมด เธอนับได้สามคน รวมเธอด้วยก็เป็นสี่ เยอะใช่มั๊ยล่ะ เอ๊ะ? ยังเหลืออีกคนนี่นา... นางเป็นคนสุดท้ายที่เข้ามาในห้อง เธอจำได้ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่มาเรือลำเดียวกันกับพวกเธอ “…” นางไม่พูดอะไรแล้วก็มองไปรอบๆ พอเห็นว่าพวกเราทั้งหมดมองนางนางก็... หลบตาแล้วรีบหย่อนก้นนั่งลงฝั่งตรงข้าม... ซึ่งเป็นเตียงตรงข้ามกับเธอพอดิบพอดี ผมแดงแป๊ดราวกับสีที่เข้มที่สุดของผลไม้เมืองหนาวยาวถึงกลางหลัง หน้าตาจิ้มลิ้มยังกับลูกคุณหนูชานเมืองนิวยอร์กที่มีบ้านหรูและรถม้าส่วนตัว ทุกอย่างที่อยู่บนเรือนร่างของผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอยิ่งต้องมองแล้วมองอีก จนรู้สึกตัวอีกทีก็หยุดไม่ได้... หุ่นผอมเข้ากันดีกับเสื้อนอกสีดำกับกระโปรงผ้าลายสก็อต ใบหน้าสีขาวน่ารักแอบซ่อนอยู่ใต้ผมหน้าม้านั่น ว่าแต่ลูกคุณหนูมาทำอะไรที่นี่...?