"ข้ารู้สึกหนาวยิ่งนัก ท่านว่าเราควรมอบความอุ่นกายให้แก่กันและกันหรือไม่?" เสี่ยวไป๋พูดพร้อมทั้งขยับกายเข้ามาใกล้เขาอีกหน่อยเพื่อหวังพึ่งไออุ่น หากแต่เฟิ่งหัว กลับมีทีท่าเฉยเมยใส่นาง พร้อมทั้งยังแสดงสีหน้าเคร่งขรึม ราวกับไม่พึงใจบางสิ่งบางอย่างอยู่เช่นนั้น พลางตอบกลับนางมาว่า "ข้าคิดว่าไม่จำเป็นเพราะเท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ ข้าก็เหงื่อผุดพรายเต็มทั่วร่างแล้ว" มิเพียงแต่พูดเท่านั้น หากแต่เฟิ่งหัวยังใช้พุ่มไม้ใบหนาที่เด็ดมารองพื้นให้นางนอนแทนฟูก โบกพัดไปมา ราวกับเขาร้อนเสียเต็มประดาจริงๆ หากแต่การกระทำของเขา ก็ไม่สามารถต้านทานความหน้าทนของเสี่ยวไป๋ได้เลย ไม่น่าเชื่อว่า เมื่อเสี่ยวไป๋ได้ยินดังนั้นดวงตาของนางกลับเปล่งประกายไปด้วยความตื่นเต้น จนทำให้เฟิ่งหัวรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ไปทั่วร่าง เสี่ยวไป๋ยังคงมีใจขยับกายเข้าไปอยู่ในระยะที่อันตราย ก่อนที่จะลอยหน้าลอยตากล่าวออกมาว่า "เช่นนั้น ถอดเสื้อผ้าบางส่วนของท่านออกเถิด ขืนยังทนให้เหงื่อออกมากอยู่ต่อไป ร่างกายของท่านอาจจะขาดน้ำได้" ไม่เพียงแต่พูด เสี่ยวไป๋ยังคงกล้าที่จะเอื้อมมือออกไปข้างหน้า หมายที่จะคว้าชายเสื้อของเขาให้อยู่หมัด "มา! ข้าช่วย" "เอ่อ เดี๋ยว ๆ" แม้ว่าเฟิ่งหัวจะเอ่ยปากห้ามปรามด้วยเสียงแหบปร่า หากแต่เขาก็ไม่สามารถสั่งการให้มือของตน ยกขึ้นมาขวางการกระทำของนางได้ เสี่ยวไป๋บัดนี้ถูกความร้อนในกายเข้าครอบงำ ความงามชวนยั่วเย้าเร้าเสน่ห์ของเฟิ่งหัว กระตุ้นให้นางอยากที่จะสัมผัสเขาให้เต็มทั้งสองมือ ประกอบกับเห็ดพิษรักร้อนที่ถูกนางขย้อนเข้าไปในกระเพาะที่ว่างเปล่าก่อนหน้า ทำให้เกิดแรงกระตุ้นประหลาดต่อกำหนัดที่ถูกกดทับไว้ ราวกับฝาของไหเหล้าหมักถูกกระชากเปิดออกเสียคราเดียว ด้วยเพราะถูกบ่มเอาไว้นานจนสุกงอม เฟิ่งหัวเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ชายหนุ่มผู้ครองความบริสุทธิ์สัมผัสได้ถึงคลื่นพลังงานบางอย่าง คล้ายกับกำลังโลมเลียแผดเผาไต่ตามผิวเนื้ออุ่นของเขา ดวงตาคมปราบเริ่มพร่ามัว *************สัมผัสแปลกจากมือบอบบางของเสี่ยวไป๋ พาให้ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาขาดช่วง ในใจเริ่มร้อนรนด้วยเพราะกลัวคนข้างหน้าจะถูกเอาเปรียบด้วยเหตุบังเอิญ หากเป็นเช่นนั้นแล้ว เขาจะยังมีหน้าไปปกป้องนางต่อไปเช่นไรได้อีก **********-----------------------------*********** ฝากผลงานเรื่องเดียวจบ เรื่องนี้ของผู้เขียนด้วยนะคะ กราบขอบพระคุณทุกยอดโหลดที่สนับสนุนค่ะ ด้วยรักและเคารพนักอ่านทุกท่าน