รักแรก! ย่อมร้อนแรง รักแรก! ย่อมเร่าร้อน รักแรก! ย่อมปรารถนา แต่เมื่อรักแรกพังทลาย! สิ่งที่หลงเหลือไว้คือบาดแผลแห่งน้ำตา จากวันผ่านเป็นเดือนกลายเป็นปี กระทั่งเขากับเธอได้หวนหลับมาใกล้ชิดกันอีกครั้ง แต่ทว่าเวลานี้…. เขา…คือพี่เขย! ส่วนเธอ…คือน้องเมีย! ------------------------------------------------------- “หลงรักพี่เขยตัวเอง น่าสมเพชจริงๆ” ดารันส่ายหน้าให้ตัวเอง นั่นเพราะต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน หรือตัวจะอยู่ห่างไกลกันสักเท่าไหร่ เธอก็ไม่อาจตัดใจจากโฮมได้สักครั้ง ครั้งแรกที่ได้พบกันคือวันแรกที่ชายหนุ่มย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังข้างๆ ส่วนเธอนั้นคือเพื่อนบ้านที่ย้ายเข้ามาอาศัยก่อนเพียงสองเดือน ในขณะที่ตอนนั้นดารินยังทำงานอยู่ต่างประเทศ แต่ก็มีกำหนดกลับในอีกไม่ช้า เพราะเป็นเพื่อนบ้านกันทำให้เธอกับโฮมค่อนข้างที่จะสนิทกันตามไปด้วย ทั้งๆ ที่บ้านหลังข้างๆ ซึ่งก็เป็นหนุ่มโสดเธอกลับไม่รู้สึกอยากสนิทสนมด้วยสักนิด ที่เป็นแบบนั้นเพราะเธอแอบชอบโฮมอยู่นั่นเอง ชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าเวลาอยู่ใกล้เขาทำให้เธออบอุ่นและปลอดภัย แม้เขาจะอายุมากกว่าเธอถึงสิบสามปีก็ตาม ซึ่งดารันใช้เรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างในการขอความช่วยเหลือต่างๆ เพื่อหาโอกาสได้ใกล้ชิด ทั้งขอให้เขาสอนขับรถให้บ้างหรือแม้กระทั่งเปลี่ยนหลอดไฟ ซ่อมท่อน้ำ ตัดหญ้าตัดต้นไม้ ล้างบ่อปลาเธอก็ไหว้วานเขาหมดทุกอย่าง นี่ถ้ายังเรียนอยู่คงให้โฮมมาช่วยติวหนังสือให้แน่ๆ แต่ติดที่ว่าเธอเพิ่งสอบวิชาสุดท้ายสำหรับการเป็นนิสิตปริญญาตรีไปหมาดๆ เธอกับเขาเข้านอกออกในบ้านของอีกฝ่ายได้ทุกเวลา ประหนึ่งนั่นคือบ้านอีกหลังของกันและกัน บางครั้งก็ทำอาหารมานั่งกินด้วยกันหรือแบ่งอาหารที่ต่างฝ่ายต่างทำให้กัน โดยส่งผ่านมาทางกำแพงข้างบ้าน จนมารู้ตัวอีกทีคือวันที่เธอขาดเขาไม่ได้เสียแล้ว กระทั่งวันหนึ่งเธอเปรยๆ ขึ้นว่าอยากทุบกำแพงทิ้ง แต่สุดท้ายคนที่ทุบมันคือดาริน พี่สาวของเธอ พี่สาวที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง เปลี่ยนแปลงตั้งแต่ตอนที่ยังอยู่และตอนที่ไม่อยู่! --------------------------------------------------------------- “คอนโดอื่นข้าปล่อยเช่าไปหมดแล้ว ส่วนบ้านก็ให้ญาติไปอยู่ชั่วคราวเหมือนกัน ตอนนี้ข้ามันเหมือนคนไร้บ้าน น่าสงสาร...นะเพื่อน ข้าขอมาอยู่ด้วยแค่ไม่กี่วันเอง ข้าสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี จะเอาขยะไปทิ้ง จะขัดห้องน้ำ จะตัดหญ้า จะทำทุกอย่างที่เอ็งต้องการเพื่อแลกกับที่ซุกหัวนอนกับข้าวสามมื้อพอ” ต่อให้ไตรรัตน์จะทำมากกว่านี้ แต่โฮมก็ยังคงยืนยันคำตอบเดิมคือ… “ไม่!” “ข้าขอถามเอ็งอีกครั้ง จะยอมให้ข้ามาอยู่ด้วยไหม” ไตรรัตน์มองหน้าเพื่อนตรงๆ วัดใจกันไปว่าคราวนี้โฮมจะปฏิเสธได้ลงคอ “ถามสิบครั้งคำตอบข้าก็เหมือนเดิม” แต่คำตอบที่ได้กลับมาทำเอาไตรรัตน์อยากเอาหัวโขกพื้น ในเมื่อนอนบ้านโฮมไม่ได้ เขาก็มีอีกแผนที่คิดสำรองไว้ รับรองไม่มีผิดหวังอีกแน่นอน “โอเค้…ถ้าอย่างนั้นข้าคงต้องเปลี่ยนแผนไปถามเพื่อนบ้านเอ็งที่ชื่อว่าหนูเอยเสียหน่อย ว่าพอจะมีห้องว่างให้คนดีๆ ไม่มีพิษไม่มีภัยกับใครอย่างข้าได้ซุกหัวนอนบ้างไหม” “เขาคงให้เอ็งอยู่หรอกนะ” โฮมมั่นใจว่าดารันไม่มีทางให้ไตรรัตน์อยู่ด้วยแน่นอน “ก็ไม่แน่ เพราะยังไงข้าก็ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทกับพี่เขย นับไปนับมาก็คนกันเองทั้งนั้น ที่สำคัญข้ากำลังลำบากหาที่อยู่ไม่ได้ หนูเอยคงไม่ใจดำเหมือนคนแถวนี้หรอก” “ห้องรับแขกชั้นบนยังว่างอยู่” เจ้าของบ้านตัดปัญหา เพราะดูท่าไตรรัตน์จะเอาจริงอย่างที่พูด ขืนยอมให้ไปอยู่บ้านหลังเดียวกับดารัน มีหวังเขาไม่เป็นอันต้องทำอะไรกันพอดี เพราะมัวแต่มานั่งห่วง เรื่องอะไรเขาจะยอมให้เป็นแบบนั้น “ข้าไม่อยากรบกวนเอ็งแล้ว หนูเอยน่าจะอยู่บ้าน ข้าขอตัวแวะไปหาก่อน” “ไอ้ไตร!” เสียงเรียกที่ดังห้วนของโฮมทำเอาไตรรัตน์ถึงกับหยุดกึก “เออๆ บ้านเอ็งก็บ้านเอ็ง ทำมาเป็นโมโหโกรธา คิดอะไรกับน้องเมียอยู่หรือเปล่าเอ็งน่ะ” ไตรรัตน์ทำเป็นถาม ทั้งๆ ที่ก็พอจะมองสายตาของโฮมออกว่าคิดไม่ซื่อกับน้องเมีย “เงียบแบบนี้แสดงว่าคิด เฮ้ยๆ พญาเทครัวเลยนะเอ็ง” “อืมม์...เทก็เท” --------------------------------------------------------------- ชี้แจงกันสักเล็กน้อย นิยายเรื่อง พ่ายสวาท! แม้จะหมิ่นเหม่ พี่เขย น้องเมีย โฮมนั้นอยากจะเป็นพญาเทครัว รวบหัวรวบหางทั้งพี่ทั้งน้อง แต่เรื่องนี้ไม่มีเนื้อหาผิดศีลธรรม จนตกนรกปีนต้นงิ้วนะคะ อ่านได้ไม่ต้องกังวลจ้ะ ขอบคุณค่ะ