"คุณคริสตัล!!! " "ใช่ ฉันเอง" คริสตัลแสยะยิ้มออกมา "คุณ!!!" พัชริญแทบล้มทั้งยืน ไม่นะ เธอไม่อยากกลับไปโดนขังแบบนั้นอีกแล้ว มันทรมานและอึดอัด เธอคิดว่าถ้ากลับไปอยู่แบบเดิมอีกเธอคงเป็นบ้าแน่นๆ "ไง หนีไม่พ้นแล้วสิ" "ไม่ คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ไหนๆคุณก็กำลังจะแต่งงานแล้ว" พัชริญยกมือขึ้นไหว้ขอร้องชีวิต เหมือนที่คนบ้านเกิดเธอทำ น้ำตานั้นเริ่มจากดวงตาคู่สวยเป็นแนวยาว แต่คิดว่าเขาจะจัดการยังไงกับเธอ หัวใจเธอก็ถูกบีบแน่นจนหายใจไม่ออกแล้ว คริสตัลไม่พูดพั่มทำเพลงอะไร กระชากแขนเรียวขาวผ่องนั้นอย่างไม่ปราณี พอลากขึ้นถึงรถเขาได้ คริสตัลก็ผลักเธอเข้าไปอย่างไม่ปราณี ทำให้หัวเธอกระแทกกับประตูรถอีกฝั่งจนเลือดตรงหางคิ้วแทบซึม "ออกรถ" คำสั่งทรงอำนาจดังขึ้นเพียงไม่กี่วินาที ทำให้รถหรูเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว "คุณ ฉันขอร้องปล่อยฉันไม่เถอะนะ" พัชริญยกมือขึ้นคุกเข่าตรงหน้าเขา เลือดที่ไหลตรงหายคิ้วเรียกความสงสารจากเขาไม่ได้ซักนิดเลยเพราะเขาโกรธและโมโหเธอมากในเวลานี้ "เธอเตรียมใจไว้เลยนะ ฉันไม่ปล่อยเธอแน่น เรื่องวันนี้เธอเจอดีแน่น" "คุณ อย่านะฉันขอร้อง คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ยังไงคุณก็ได้ทุกอย่างไปสาสมใจแล้ว คุณปล่อยฉันเถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกคุณอีก" "ไม่มีทาง พัชริญ ฉันบอกเธอแล้วไงว่าเธอไม่มีทางหนีจากฉันพ้น" คริสตัลรำคาญที่เธอเกาะแกะแขนเขาเลยสะบัดด้วยความรุนแรงทำให้ ร่างเธอที่นั่งคลุกเข่าอยู่แทบเซถลาไปชนกับประตูรถ