กวีนิพนธ์ในรูปแบบไร้ฉันทลักษณ์ที่กล่าวถึงความเป็นชาวนาและวิถีที่ผูกพันคุ้นเคยของผู้เขียน ผู้ซึ่งเป็นลูกชายชาวนาคนหนึ่ง ความทุกข์ยากและความภาคภูมิใจที่อยู่ในสายเลือดและลมหายใจของชาวนา...จะถ่ายทอดออกมาเป็นบทกวีได้เช่นไรบ้าง ได้แต่เชิญชวนให้ทุกท่านได้สัมผัส "อหังการ์" 'ฉันเป็นลูกชายชาวนา' ลืมอหังการ์นี้ให้ได้เสียก่อน นั่นไม้ตีข้าว เอาให้ได้สักยี่สิบมัด แล้วค่อยนั่งลงพัก 'ฉันเป็นกวี' โยนทิ้งคำไม่สำคัญนี้ไปเสีย หากบรรยายบาดแผลบนฝ่ามือให้งดงาม หรือบอกเหตุผลว่ารถเกี่ยวไม่จำเป็นไม่ได้ อย่ามองไปทางเสียงเพื่อนบ้าน ที่ทยอยเกลี่ยข้าวบนลานตากกันแล้ว ฉันไม่ควรจะเป็นอะไรเลยตอนนี้ เอาแค่สักสิบมัดก่อนเถอะ นั่นไม้ตีข้าวและถุงมือ "กังวาลไพร นามฯ"