ไม่เลว ๆ ร่างกายของบุรุษผู้นี้แข็งแกร่ง น่าหลงใหลยิ่งนัก ซ้ำเนื้อตัวของเขายังมีกลิ่นหอมประหลาดที่นางชอบ หากได้นอนกอดเขาในช่วงฤดูหนาวคงไม่ต้องสุมไฟไว้ใต้เตียง คงจะอุ่นพิลึก คิดลามกมาถึงตรงนี้ซินฮวงก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หัวเราะคิกคักด้วยความเบิกบานสำราญใจ ทั้งเขินอายแต่ก็มีความสุขเหลือเกิน “หัวเราะได้แบบนี้ แสดงว่าไม่เจ็บแผลแล้วสิ” อยู่ ๆ คนที่แบกนางก็เอ่ยทำลายความเงียบ “เจ็บสิ โอ๊ย ข้าเจ็บจะแย่อยู่แล้ว ท่านเดินให้เร็วหน่อยไม่ได้หรือ อย่าสะเทือนมากสิข้าเจ็บแผล” หญิงสาวแกล้งร้องครางโอดโอย ทั้งที่ความจริงนางไม่ได้เจ็บมากมาย ซ้ำยังรู้สึกชาที่แผล เสียงเฟยส่ายหน้าแล้วเดินต่อ แต่อยู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงฟุตฟิตอยู่ข้างหู “เจ้าทำอะไร?” ไม่เพียงถาม เขายังหันไป คนที่ยื่นหน้ามาใกล้หูจมูกจึงชนถูกผิวแก้มเขาเต็ม ๆ ให้ตายเถอะ! นางอับอายจนอยากมุดดินหนี แต่เพื่อเป้าหมายนางจำต้องข่มความอายเอาไว้ ท่านอาหญิงพร่ำสอนอยู่เสมอ ชายหญิงล้วนเท่าเทียม เราเป็นหญิงไม่ควรเหนียมอายจนเกินงาม หากพึงพอใจชายใดแล้วก็จงแสดงออกให้ชัดเจนอย่าได้ปิดบัง ในเมื่อนางถูกตาต้องใจหง เสียงเฟยเข้าแล้ว นางก็ควรแสดงออกให้เขารู้สิ “ข้าได้กลิ่นหอมแปลก ๆ จากตัวท่าน กลิ่นนี้หอมดี ข้าชอบ” เสียงเฟยได้แต่ฟัง มิได้ต่อปากต่อคำแต่อยากได้ แม้จะถูกกวนใจเป็นอย่างมาก แต่เขายังนิ่งเฉย และเดินต่อไปยังที่พัก “ท่านใช้ถุงหอมหรือ” “เจ้าอยากรู้ไปทำไม?” “ก็ข้าสนใจ เผื่อข้าจะทำถุงหอมให้ชายที่ข้าชอบได้ใช้บ้าง เขาจะได้ตัวหอมเหมือนท่านไง” ไม่รู้นางพูดอะไรผิด หง เสียงเฟยใช้วิชาตัวเบาพานางตรงไปที่กระท่อมในพริบตา ซ้ำเขายังปล่อยนางลงพื้นดื้อ ๆ “โอ๊ย... เจ็บ” หญิงสาวคราง ทำหน้าเหย นางต้องมาเจ็บตัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะเขาอีกแล้ว “เป็นบุรุษเสียเปล่า จะอ่อนโยน นุ่มนวลกับสตรีไม่ได้หรือไง” โวยวายออกไป เขาก็มองจ้องนาง ซ้ำยังทำหน้ายุ่ง “สตรีเองก็ควรสำรวม มิใช่ฉวยโอกาสลวนลามบุรุษ” หน้าชา! ทั้งหน้าชา ทั้งอับอาย แต่สตรีหมื่นจันทราไม่เคยสนใจเรื่องเหน็บแนมเหล่านี้ นางถูกสั่งสอนให้กล้าแสดงออก รักชอบผู้ใดให้ชัดเจน! ซึ่งนางก็แสดงออกอย่างชัดเจนแล้ว จะมีแต่เขาเท่านั้นที่ยังเอาแต่นิ่งเฉย ทำตัวเหมือนก้อนหินที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว เอาเถอะ ๆ บางเรื่องต้องใช้เวลา ตอนนี้เขาอาจยังไม่รู้ แต่ต่อไปเขาต้องรู้ เพราะนางไม่คิดที่จะปิดบังอีกต่อไป