"เสียงโหวกเหวกในห้องทำงานใหญ่ ทำให้เสมียนชาวไทย ต้องมองหน้ากัน ถามไถ่ต่อๆ กัน “เกิดอะไรขึ้นวะ? ท่านพิธีการทูต ถึงได้วิ่งมาหาท่านทูตแต่เช้าขนาดนี้?” “ไม่รู้ รู้แต่ว่า องครักษ์ของพระนัดดา มาแจ้งว่า พระนัดดา หลานน่ะ หายไปจากบ้านพัก ตอนนี้ องครักษ์ วิ่งวุ่นเลย” เสมียนคนที่พอจะฟังภาษาญี่ปุ่นออก เป็นคนแปลถ้อยคำที่ได้ยินเล็ดรอดออกมา อีกฝ่ายท้วงเสียงเบา “ฟังผิดมั้ง น่าจะเป็นพวกมียศฐาบรรดาศักดิ์มากกว่า เพราะถ้าเป็นพระญาติ เรื่องต้องใหญ่กว่านี้แล้ว หรือบางที อาจจะเป็นพระญาติห่างๆ ก็ได้ ท่านทูตถึงแค่ สั่งคนของท่านออกตามหาเงียบๆ” “ญาติห่างๆ มากกว่า ถึงมาแบบไม่เป็นข่าวเลย ถ้าเป็นหลานจริง ข่าวก็น่าจะต้องออกแล้ว เออ เดี๋ยวก็คงกลับเองแหละ ผู้ชายหนุ่มๆ มาเที่ยวเมืองไทย ก็คงไม่อยากให้ใครมาติดสอยห้อยตามหรอก เชื่อสิ” “นั่นสิ ยิ่งกรุงเทพฯ สวรรค์ของคนหนุ่มๆ อยู่แล้ว.. วาว ถ้าเป็นผมนะ ผมจะดำดิน มุดไปเที่ยวให้ฉ่ำปอดก่อน แล้วค่อยกลับไป ว่ะ .. แต่ เอ๊ะ พวกเรา ไม่ได้ยินหรือว่า ท่านพิธีการทูต พาหลานท่านมา เพื่อจะให้เป็นอุปทูต ตกลง มันเป็นยังไงกันแน่วะ ไอ้เราก็ฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ค่อยกระดิกอยู่ด้วย ยิ่งศัพท์สูงๆ แบบนั้น ยิ่งฟังยาก”"