ผมเคยอ่านเจอมาว่าคนเราจะเห็นค่าของสิ่งที่ได้มาก็ตอนที่เสียมันไปแล้ว ผมไม่เคยเชื่อคำพูดนั้นจนกระทั่งเจอมันกับตัวเอง สิ่งสำคัญที่ผมมองข้ามมาตลอดจางหายไป ผมเพิ่งจะเข้าใจว่าสิ่งนั้นสำคัญกับผมมากๆ ก็ตอนที่มันไม่อยู่แล้ว ท้ายที่สุดก็ได้แต่โทษและก่นด่าตัวเองที่เอาแต่มองข้ามมันมาตลอด “ผมอยากเกิดเป็นดาว หมายถึงที่ดาวที่อยู่บนฟ้านะ” “ทำไมล่ะ เกิดเป็นคนดีๆ ไม่ชอบรึไง” “เพราะพี่ชอบมองท้องฟ้าตอนกลางคืน ถ้าผมเป็นดาวพี่จะได้มองผมบ้าง” “ดาวมีเป็นล้านๆ ขนาดนั้น กูจะรู้ได้ไงว่ามึงเป็นดาวดวงไหน” “พี่ไม่ต้องมองหาผมหรอก เพราะผมจะมองหาพี่จากบนนั้นเอง”