"เขาคนนี้ถอดหมวกปีกกว้างจากศีรษะ เสยผมที่หน้าผากแต่ยังนิ่งเงียง มือข้างหนึ่งถือหมวก ส่วนอีกข้างยกขึ้นท้าวบั้นเอว ยื่นหน้ามาจ้องเธอเต็มตาเป็นครั้งแรก “ขอโทษ ว่าไงนะ” น้ำเสียงที่ถามเรียบสนิทแต่ไม่อาจปกปิดร่องรอยไม่พอใจ เขาสาวเท้าใกล้เข้ามาอีกห้าก้ว หยุดห่างเก้าอี้ที่หญิงสาวนั่งเพียงไม่กี่ฟุต ดวงตาสองคู่มองสบตากันนิ่ง คล้ายมีเสียงสูดลมหายใจแรงๆ ดังขึ้นพร้อมกัน... ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันเขม็ง! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาปรากฏตัวที่นี่! เขามาทำอะไรที่นี่ ใช่เขาแน่หรือ แน่สิ! เอ๊ะ หรือไม่ใช่! เป็นไปไม่ได้แน่! ริมฝีปากของหญิงสาวแห้งผากคล้ายมีกรวดหยาบๆ ในลำคอ หัวใจเต้นโครมครามจนทรวงอกกระเพื่อม เขาคงเห็นได้จากตัวเสื้อที่สะท้อนขึ้นลง เนื้อตัวเธอร้อนผ่าวก่อนจะเย็นยะเยือกจนตัวสั่น หูอื้ออึงคล้ายมีเสียงกระสุนปืนใหญ่ ทว่าอาการยืนตัวแข็งและสีหน้าตื่นตะลึงของอีกฝ่ายทำให้รู้ว่าเขาเองก็ตกใจไม่แพ้กัน!"