“การที่ไม่รู้ คือ บ่อเกิดแห่งทุกข์” ไม่ว่าจะเป็นการไม่รู้เหตุแห่งทุกข์ ไม่รู้วิธีดับทุกข์ ไม่รู้ว่าทำไมจิตเราจึงเกิดทุกข์ หรือไม่รู้ว่าการดำเนินชีวิตประจำวัน เช่น การทำงานอย่างไม่รู้ จึงทำผิด ทำพลาด ทำไม่ได้และถูกไล่ออก การใช้เงินอย่างไม่รู้ ทีเอาแต่จ่าย อย่างเดียวจนไม่มีเงินเหลือเก็บ และไม่ได้ลืมตาอ้าปากเสียที่ การพูดอย่างไม่รู้จึงพูดแบบพล่อยๆ ไม่เข้าหูคนหรือพูดโดยไม่ยั้งคิด เมื่อโกรธจัดก็ทำให้เกิดเรื่อง เป็นต้น ด้วยเหตุนี้ เมื่อเกิดปัญหาขึ้นมา กลับใช้วิธีคิดแบบขาดสติหรือเหตุผล เช่น อ้างว่าเราทำกรรมในอดีตชาติมาเยอะ อ้างว่าสวรรค์ไม่เป็นธรรม อ้างว่าคนอื่นนั่นแหละผิดทำให้เราต้องรับผลกรรมในตอนนี้ และอ้างไปเรื่อย ซึ่งเป็นการอ้างแบบเอาสีข้างเข้าถู โดยไม่มองเหตุผลสำคัญที่สุด จึงก่อให้เกิดความทุกข์ตามมา ดังนั้น หากรู้จักวิธีการแก้ไขปัญหาดัง โดยปฏิบัติตามคำสอนจากบรรดาครูบาอาจารย์ชั้นนำหลายท่านของเมืองไทย ย่อมสามารถบรรลุผลตามเจตจำนงค์