“ปรางนี่ก็ซุ่มซ่ามใช้ได้เหมือนกันนะ นึกว่าหลังผมจะหักเสียแล้ว วันนี้ไม่เอาอุบัติเหตุแล้วนะ เจ็บตัวมาทั้งวันเลย” อานนท์เอ่ยขำๆ มีความรู้สึกว่าตัวของเขาระบมไปทั้งตัว สงสัยกว่าจะได้เข้านอนวันนี้อาจจะต้องไปต้มน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในกับเขาเสียแล้ว ชายหนุ่มเดินกลับไปนั่งรับประทานอาหารต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนณัธยาก็นั่งลงก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปากเงียบๆ ไม่ต่อล้อต่อเถียงใดๆ ทั้งสิ้น หน้าแดงระเรื่อรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง ทั้งคู่นั่งรับประทานกันเงียบๆ ก่อนที่อานนท์จะเอ่ยขึ้นมา “พรุ่งนี้ไปดูคนงานคัดเลือกหอยมุกกับผม หลังจากเสร็จแล้วก็ไปจดทะเบียนที่อำเภอ” “ไม่ต้องจดก็ได้ค่ะ อยู่กันเฉยๆ ก็ได้” ณัธยาเอ่ยขัดขึ้นมาทันที แต่ท้ายประโยคเสียงเบาจนเกือบจะไม่ได้ยิน โชคดีที่ชายหนุ่มจับตาเงี่ยหูฟังอยู่ตลอดเวลา เขาจึงได้ยินชัดเจนว่าเธอพูดอะไรออกมา “ผมไม่นิยมอยู่เฉยๆ ครับ พูดเองไม่ใช่เหรอว่าให้ผมรับเป็นเมียให้ออกหน้าออกตา ช่วงนี้ยุ่งๆ งานแต่งจัดไม่ได้ แต่จดทะเบียนได้ เผื่อมีลูกจะได้ไม่มีปัญหา” อานนท์เอ่ยเสียงเรียบชำเลืองมองหน้าหญิงสาวที่ซีดเป็นกระดาษ แอบซ่อนยิ้มไม่ให้เธอเห็นที่ทำให้เด็กพยศอย่างณัธยาอึ้งจนพูดไม่ออกได้