เธอคือผู้หญิงปริศนาที่กล้าขโมยหัวใจเขา โทษของเธอคือต้องชดใช้ด้วยร่างกายและหัวใจ ---------------------------------------- “พ่อเลี้ยงครับ พ่อเลี้ยง” “มีอะไรคราม วิ่งหน้าตาตื่นยังกับเจอผี” คนถูกเอ่ยเรียกหันกลับมามอง พร้อมกับยืนเท้าสะเอวรอฟัง เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนอะไรแล้ว ไม่แคล้วครามจะได้กินลูกเตะ “มะ...มีผู้หญิงจากไหนก็ไม่รู้ นอนอยู่ในรถพ่อเลี้ยงครับ” “ผู้หญิงเหรอ!” พ่อเลี้ยงเกื้อกูลทวนคำพูดที่ได้ยิน คิ้วดกหนาขมวดเข้าหากันทันที “ครับ...เลือดนี่เต็มตัวเลย ตายก็หรือยังก็ไม่รู้” “รีบพาฉันไป” “ครับพ่อเลี้ยง” เอ่ยจบครามก็วิ่งกลับมาที่รถของพ่อเลี้ยงเกื้อกูล โดยมีเจ้าของรถวิ่งตามมาไม่ห่าง กระทั่งมาถึงก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่เบาะหลังรถตามที่ครามบอก ตามเนื้อตามตัวของเธอเลอะด้วยเลือดที่บางจุดแห้งไปบ้างแล้ว บ่งบอกว่าเธอไม่ได้เพิ่งเข้ามาอยู่ในรถ แต่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่นี่สิ คือคำถาม “เอายังไงดีครับพ่อเลี้ยง” “ส่งกุญแจมา” พ่อเลี้ยงเกื้อกูลแบมือขอกุญแจรถจากคราม “นี่ครับพ่อเลี้ยง” เอ่ยจบก็ส่งกุญแจรถให้ไปทันที “เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปคลินิกหมอเหนือก่อนแล้วกัน” หมอเหนือที่ว่าคือนายแพทย์น้ำเหนือเพื่อนสนิทของพ่อเลี้ยงเกื้อกูล ซึ่งตอนนี้เปิดคลินิกอยู่ไม่ห่างจากไร่สักเท่าไหร่ เพราะสภาพผู้หญิงปริศนาตอนนี้หากให้นั่งรถย้อนไปโรงพยาบาลในตัวอำเภอก็กลัวจะไม่ถึงเอา -------------------------------------- “พี่เกื้อ” “ครับ” เสียงทุ้มเอ่ยรับ พร้อมกับยกมือขึ้นมาสัมผัสใบหน้าของฟ้าใหม่อย่างอ่อนโยน “ใหม่เป็นใครตัวใหม่เองก็ไม่รู้เลย แบบนี้แล้วพี่เกื้อยังจะ...รักใหม่อยู่อีกเหรอคะ” คำว่ารักจากพ่อเลี้ยงเกื้อกูลนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของฟ้าใหม่ พอๆ กับความรู้สึกวาบหวามยามได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกับเขาที่ยังคงซาบซ่านอยู่ในความรู้สึก “รัก ต่อให้ใหม่ยังจำอะไรไม่ได้พี่ก็รัก ขอแค่อย่างเดียวใหม่อย่าลืมว่าพี่อยู่ตรงนี้ ใหม่คือเมียพี่ คือคนของพี่ ต่อให้ใหม่จะจำอะไรไม่ได้หรืออนาคตจำได้ขึ้นมา พี่ก็รักใหม่ไม่เปลี่ยนแปลง ถึงเราจะรู้จักกันได้ไม่นานแต่พี่ก็รักใหม่จริงๆ แล้วใหม่ละรักพี่บ้างไหม...หืม” “รักค่ะ ใหม่รักพี่เกื้อ แถมยังรู้สึกคุ้นหน้าพี่เกื้อเหมือนเคยรู้จักมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออกว่าเมื่อไหร่” “สงสัยจะเมื่อชาติที่แล้ว” “อื้อ” ฟ้าใหม่เอ่ยรับ คุยเรื่องซีเรียสยังไม่ทันปรับอารมณ์ คนเจ้าเล่ห์อย่างพ่อเลี้ยงเกื้อกูลก็ส่งสายตากรุ้มกริ่มมายังเธออีกครั้ง “รู้ว่าจะดีแบบนี้ พี่น่าจะยอมเสียตัวให้ใหม่แต่เนิ่นๆ” “ทะลึ่ง ใหม่ไม่คุยด้วยแล้ว” เอ่ยจบฟ้าใหม่ก็เดินหน้าแดงก่ำออกไป “ค่อยๆ เดินนะใหม่” พ่อเลี้ยงเกื้อกูลตะโกนตามหลัง นั่นเพราะมองออกว่าท่าทางการเดินของฟ้าใหม่เช้านี้ดูจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย และต้นเหตุคงไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเขา “คนบ้า!” ฟ้าใหม่หันกลับมาทำหน้าโกรธใส่เขา แต่พ่อเลี้ยงเกื้อกูลกลับหัวเราะชอบใจ นั่นเพราะวันนี้เขาบอกให้เธอนอนพักผ่อนไปก่อนแต่ฟ้าใหม่ก็ดื้อไม่ฟังดีนัก เมื่อเช้าเธอก้าวเดินยังไม่ทันจะออกจากห้องก็บ่นอุบว่าเจ็บตรงที่เขารังแก แล้วหันมารัวกำปั้นใส่เขาไม่ยั้งมาแล้ว