ปานชีวาเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆ ที่เขาเห็นมาตั้งแต่เธออายุเพียงสามขวบ จนกระทั่งตอนนี้เด็กน้อยในวันนั้นโตเป็นสาวสะพรั่งงดงามตลอดทั้งตัว ความใกล้ชิด ความผูกพัน ความแค้น ทุกๆ อย่างสุมอยู่ในอกของทวิภาค เมื่อเวลาแห่งการเอาคืนมาถึง เขาก็เริ่มลงทัณฑ์เธอ ทว่าสุดท้ายแล้ว เขาก็แยกแยะไม่ออกเหมือนกัน ระหว่างเขากับเธอนั้น เป็นใครกันที่ทรมานกับการถูกไฟสวาทแผดเผา +++++++++++++++++++++++++++++ “ตอนนี้เราจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหมคะ” “ใครบอก” ปลายคางเล็กถูกชายหนุ่มจับให้แหงนเงยขึ้น “เราจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้อีก” “ปานนึกว่า พี่ภาคจะกลับไปใจร้ายกับปานเหมือนเดิม” “ไม่ใช่หรอก...ต่อไปนี้ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว” น้ำเสียงที่หลุดออกมากจากริมฝีปากหยักได้รูปล้วนน่าฟัง แต่ถ้าไตร่ตรองดูดีๆ จะรู้ว่ายังมีอีกความนัยหนึ่งแอบแฝงอยู่ นั่นก็คือจากที่ผ่านมาสิบแปดปีทวิภาคใจร้ายแค่ไหน ก็ยังเทียบกับสิ่งที่เขาเริ่มลงมือทำมาไม่ได้แม้แต่น้อย “อย่างน้อยๆ ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอก็ไม่เหมือนเดิม” “พี่ภาค” หญิงสาวได้แต่ครางเรียก ไม่รู้ว่าทำไมก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายถึงได้เต้นแรงขึ้น จนกลัวว่าคนที่กอดเธออยู่ในตอนนี้จะได้ยินเข้า “เธอเข้าใจความรู้สึกของฉันใช่ไหม” เมื่อเขาเรียกร้องถาม ก็ได้แต่สบตาอย่างค้นคว้า แล้วหลับตาพริ้มลงในยามที่ปากอุ่นร้อนของเขาทาบทับลงมา เขาจู่โจมด้วยเรียวลิ้นอุ่นจัดที่พาดพัดอยู่ในปากไม่หยุด ……………………………….. ฝากคุณภาคกับหนูปาน แห่งบ้านมณีทรัพย์ด้วยนะคะ ขอบพระคุณทุกแรงสนับสนุน (หอมมลุลี/ณิชาดา/janya/โรสควอตซ์)