เมื่อไปลักพาตัวสาวมาให้เพื่อน แต่พี่เสือสายเถื่อนดันไปลักมาผิดตัว น้องสเปคแรงเด้งโดนใจ จากลักก็กลายเป็นรัก ลักแล้วรักเลยพี่ไม่คืน! โปรยปราย “เมื่อคืนคุณ...ปล้ำผม” ชาติเสือว่า อาจจะเกินจริง กับคำว่าปล้ำ เพราะเธอแค่โผเข้าจูบ แล้วต่อจากนั้นเป็นเขาล้วนๆ ล่ะที่เป็นคนปฏิบัติ “แล้วไง” ยัยตัวร้ายตอบแบบนั้น ไม่ได้ตีโพยตีพาย หรือว่าทำมีจริตมารยาอะไร ชาติเสือใช้นิ้วเขี่ยจมูกเธอเบาๆ แม้เมื่อคืนนี้จะแทบหมดเรี่ยวหมดแรง แต่ตอนนี้แค่นอนมองเธอลืมตาตื่น ไม่ต้องโหมโรงอะไรมาก เขาก็คึกคักขึ้นมาอีกแล้ว “คุณจะว่าไง” “ก็...” เธอยักไหล่ แล้วหยิบเอาผ้าห่มมาคลุมตัว ทำท่าจะขยับตัวลงจากเตียง ชาติเสือตะครุบเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วถามย้ำเสียงดุๆ “ก็...หมายความว่าอะไร คุณพลอย หืม? คุณปล้ำผม ข่มขืนผมนะ ผมถึงไม่มีพ่อมีแม่ แต่มาทำกับผมแบบนั้นแบบนี้ทั้งคืนแล้วก็พูดแค่ก็...ก็อะไรอะ” “โอ๊ย...” ปิ่นพลอยหัวเราะคิก อีตาบ้านี่ ปรกติคนที่จะพร่ำความรับผิดชอบมันต้องผู้หญิงหรือเปล่าล่ะ แล้วเขาไม่ชอบหรือไง ที่เธอไม่ได้ทวงอะไรแบบนั้นสักหน่อย ถึงเธอจะเริ่มรู้สึกชอบเขาเข้าแล้วก็เหอะ แต่ก็...ยังไม่ได้อยากจะคิดเลยผูกมัด ความรักมันน่ากลัว... “ผมไม่ยอมนะ” เขาว่า ทำหน้าหงิกใส่เธอ ปิ่นพลอยทำตาโตใส่เขา แล้วเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ “ไม่ยอมแล้วไงอะ โอ๊ยอะไรของคุณนะคุณเสือ เมื่อคืนเราก็วิน วินกันทั้งคู่ไม่ใช่หรือไง” “ผมไม่วินด้วย ผมต้องการความรับผิดชอบ” เขาประกาศ มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุขจับนั่น คลึงนี่ ปิ่นพลอยพยายามปัดป้องเขาไปพลางหัวเราะไปด้วย แต่เมื่อเขารุกเร้าหนักเข้าเสียงหัวเราะก็เปลี่ยนเป็นเสียงคราง ชาติเสือรู้สึกโมโหเธอจริงๆ ยัยตัวแสบ ฮึ่มฮั่มงึ่มง่ำไปพลาง ฟัดน้องไปด้วยอย่างหมั่นเขี้ยว “อ๊ะ เสือ...พอแล้ว” “ไม่จนกว่าจะบอกว่าจะรับผิดชอบผมอะ