ฟ้า... คือความกว้างใหญ่... คือความไพศาล... คือบรรยากาศที่ปกคลุมผืนดิน ใจ... คือตัวขับเคลื่อนแห่งสัตว์ผู้มีชีวิต คือองค์รวมของกระบวนการรับรู้... รู้สึก... ปรุงแต่ง... และจดจำ... ที่ทำให้ชีวิตสืบต่อไปได้ คาดว่าความหมายที่แตกต่างของสองคำนี้ อาจทำให้ใครหลายคนไม่เข้าใจว่า ‘ฟ้าใส ใจสวย’ เกี่ยวพันกันอย่างไร? แต่ดั่งที่เราได้ยินกันอยู่เสมอว่า ‘ธรรมะก็คือธรรมชาติ’ ฉะนั้นฟ้ากับใจจึงเกี่ยวพันกันอย่างแนบแน่น เรื่องนี้อาจเปรียบให้เห็นง่ายๆ ว่า... หากเราให้อารมณ์เป็นเหมือนแว่นตาสี ถ้าเราใส่แว่นสีแดงอยู่ ดวงตาของเราจะเห็นท้องฟ้าเป็นสีอะไร? แล้วหากเป็นกิเลสที่จรเข้ามาในใจ มาทำให้เราหม่นหมองหรือขึ้งขุ่น เราจะมองท้องฟ้าว่าสดใสได้จริงหรือเปล่า? ท่านเจ้าคุณพระศรีญาณโสภณ เป็นพระนักคิดที่มีผลงานเขียนในนามปากกาว่า ‘ปิยโสภณ’ ได้เปรียบให้เห็นถึงความเหมือนของ ‘ธรรมะกับธรรมชาติ’ ได้อย่างชัดเจน ทันสมัย ตรงกับใจคนรุ่นใหม่ ขอเพียงเราหมั่นล้างสนิมที่อยู่ในใจ คอยเติมเต็มตนและคนรอบข้างด้วยพลังแห่งความผ่องใส รับรองว่าการเป็นนายตัวเองจะไม่ไกลเกินเอื้อม…แล้วธรรมะใสๆ จะทำให้ใจคุณสวย ณ. บัดนี้ !