“พู่ไหม ! เธอกำลังทำให้ฉันหมดความอดทน !!!”นาคินเค้นเสียงออกมาด้วยความโมโหและสุดจะทนที่ฉันยังไม่ยอมตอบคำถามของเขา “ฮึก ฉันก็ไม่อยากทนเหมือนกัน”ใช่ ! ฉันไม่อยากทนเห็นหน้าเขาแล้วให้ตัวเองต้องเจ็บไปวันๆ ฉันพยายามแล้วที่จะห้ามความคิด ความรู้สึกของตัวเองไม่ให้มันถล่ำลึกไปมากกว่านี้แต่มัน มันทำไม่ได้… นาคินล็อคปลายคางของฉันเอาไว้ก่อนจะบดจูบลงมาด้วยความป่าเถื่อนและรุนแรงฉันพยายามดิ้นรนและผลักไสแต่เพราะฉันยังเจ็บแผลและฉันดิ้นแรงๆไม่ได้สุดท้ายฉันเลยทำได้แค่พยายามเบี่ยงหน้าหนีแต่นาคินก็ยังใช้ริมฝีปากร้ายกาจของเขาตามมาบดจูบได้อีกอยู่ดีร่างสูงผลักให้ฉันนอนราบไปกับเตียงก่อนจะมาคร่อมตัวฉันเอาไว้เพื่อกักขังไม่ให้ฉันหนีเขาไปได้อีกมือสากฉีกกระชากชุดที่ฉันใส่จนมันขาดวิ่นไม่เป็นชิ้นดีฉันเริ่มดิ้นและทุบตีที่ไหล่แกร่งอีกครั้งแต่นาคินกลับไม่ดูสะทกสะท้านเลยเขายังตามบดจูบที่ริมฝีปากบางจนฉันรู้สึกได้เลยว่ามันกำลังบวมเป่ง “ปล่อยนะ ฮึก ฉันเจ็บ”เสียงสะอื้นของฉันคงไม่ทำให้เขาใจอ่อนได้เลยฉันพยายามจะลงจากเตียงแต่ก็ถูกเขากระชากกลับมาที่เดิม “เจ็บแล้วก็จำ…” “…” “ว่าอย่าหนีฉันอีก”