“คุณมงกุฎครับ คุณเห็นกระปุกออมสินอันนี้ไหมครับ มีคนเคยบอกผมว่าถึงมันจะไร้ค่าไร้ราคา แต่มันมีคุณค่าต่อจิตใจ ต่อให้เรามีเงินจนล้นฟ้า เราก็ไม่สามารถหาซื้อมันได้ ซึ่งมันคงจะแตกต่างจากผมมาก เพราะผมเป็นเสมือนเพชรแท้ราคาแพง แต่ผมเป็นเพชรที่ไม่ได้ผ่านการเจียระไน ผมจึงไม่เคยมองเห็นคุณค่าทางด้านจิตใจเลย จนคุณเข้ามาเจียระไนผมให้เป็นยอดเพชรแท้ที่ส่องประกายงดงามออกมาได้สำเร็จ แต่จะมีประโยชน์อะไรล่ะครับ ถ้าเพชรเม็ดนั้นไม่ได้ประดับอยู่บนยอดมงกุฎที่เต็มไปด้วยคุณค่าทางด้านจิตใจ ผมไม่อยากจะเป็นแค่เพชรที่เฉิดฉายไปวันๆอีกแล้ว หากแต่ผมอยากจะเป็นเพชรที่ประดับอยู่คู่กับยอดมงกุฎที่ทรงคุณค่าอย่างคุณ อยู่กับผมเถอะนะครับคุณมงกุฎ อยู่เป็น”เพชรยอดมงกุฎ”ของพิรุณบดินทร์ เราจะร่วมทุกข์และสุขไปด้วยกัน ไม่ว่ามันจะเกิดเรื่องราวอันใดขึ้นอีกก็ตาม”