คริสเตียน มาเฟียโหดที่รายล้อมไปด้วยอันตราย "หยุดนะ ดาริน" ดาริน สาวน้อยเรียบร้อย น่ารัก วัย22ปี เหยื่อคนคลั่ง "อ๊ะ พะ พี่คริส ปล่อยรินนะ" "ยัยริน คืนนี้ไปผับกันนะ" เสียงแหลมของน้อยหน่าสาวน้อยจอมแก่นดังขึ้น ท่ามกลางความวุ่นวายของนักศึกษาที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมือง "โถ่หน่า เมื่อวานก็เพิ่งไปเองนะ" ดารินสาวน้อยร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย พลางเก็บหนังสือเข้าใส่กระเป๋าใบหรู "เถอะน่า วันนี้หน่าได้ บัตรVIP มาด้วยแหละ วันนี้วันสุดท้ายแล้วด้วย ว่าจะไปจิบแอลกอฮอล์ให้ชุ่มปอดหน่อย" น้อยหน่าพูดขึ้นพลางทำสีหน้าเคลิ้มเมื่อนึกถึงเครื่องดื่มหลากสี "แต่ว่าวันนี้รินไม่ว่าง" "เถอะน่า นะๆ เห็นแก่เพื่อนตาดำคนนี้เถอะนะริน" น้อยหน่าเอ่ยเสียงอ้อนหญิงสาวร่างบางตรงหน้า "ก็ได้ อ้อนขนาดนี้รินไปก็ได้" "กรี๊ดดด ไปๆกลับคอนโดไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ ภายในผับที่เต็มไปด้วยเสียงดังกระหึ่มของเพลงและกลิ่นคละคลุ้งของอบายมุข นักท่องราตรียามค่ำคืนที่โยกย้ายไปตามจังหวะดนตรี "นายครับ เสี่ยทรงชัยมาถึงแล้วครับ" แทนไท มือขวาเอ่ยกับร่างหน้าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ยุโรปที่นั่งสูบบุหรี่เงียบๆในห้องทึบภายในผับ "อืม ให้มันเข้ามา" ร่างหนาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ขณะดูดบุหรี่มวนแล้วมวนเล่า แกร็ก~ "สวัสดีครับคุณคริสเตียน แหมไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีไหมครับ" เสียงเจ้าเล่ห์ของเสียงทรงชัยดังขึ้นทันทีที่เปิดประตูเข้ามา "...." คริสเตียนมองร่างท้วมของชายตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำเอาคนโดนมองถึงกับเลิ่กลั่กรีบเดินเข้ามานั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับร่างหนาทันที "อะ เอ่อ นะ นี่ครับ ยาล็อตใหม่พึ่งเข้ามาเมื่อวาน ผมเช็คเรียบร้อยแล้วครับ ไม่มีปัญหา แถมคุณภาพยังดีขึ้นกว่าเก่าอีกด้วยครับ" เสี่ยทรงชัยละล่ำละลักพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "อืม" ร่างหนาเอ่ยสั้นๆ ก่อนจะหันไปพูดกับมือขวาคนสนิทที่ยืนอยู่ใกล้ๆ "มึงเอาไปเช็คอีกรอบ ถ้ามีปัญหามึงจัดการได้เลย กูไม่ชอบพวกบ้าน้ำลาย" ทันทีที่พูดจบร่างหนาก็ลุกขึ้นออกจากห้องทันที ท่ามกลางเสียงถอนหายใจของเสี่ยทรงชัยและลูกน้อง "วันนี้คนเยอะจัง รินว่ารีบขึ้นไปข้างบนเถอะ" ร่างบางพูดกับเพื่อนสนิทที่เดินอยู่ข้างกายขณะที่อีกคนเอาแต่ก้มหน้าคุ้ยกระเป๋าไม่พูดไม่จา "ริน หน่าลืมมือถือไว้ในรถอ่ะ รินขึ้นไปก่อนนะเอาบัตรไปด้วย เดี๋ยวหน่ามา" น้อยหน่าพูดขึ้นอย่างรีบร้อน ขณะที่ขาเรียวก็ก้าวเท้าออกจากผับไปด้วย "ดะ เดี๋ยวสิหน่า" ร่างบางตะโกนไล่หลังน้อยหน่าที่เดินออกไปจากผับอย่างรวดเร็ว "มีแต่คนน่ากลัวทั้งนั้นเลย" ร่างบางพึมพำ ก่อนจะเดินก้มหน้าเพื่อหลบเลี่ยงสายตาแปลกๆจากผู้คนรอบข้าง ฟึ่บ ~ ปึก ~ "อ๊ะ!" ร่างบางบางอุทานขึ้นเสียงเบาเมื่อเผลอเดินไปชนกับร่างหนาของใครบางคนที่เดินสวนมา กลิ่นหอมอ่อนๆเป็นเอกลักษณ์ของคนตรงหน้า ทำให้ร่างบางที่ก้มหน้าอยู่ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ขณะที่ร่างสูงปรายตามองร่างบางในอ้อมแขนสายตาเรียบนิ่ง ไร้ความรู้สึกแต่เต็มไปด้วยความมีเสน่ห์ของคนตรงหน้า ทำให้ร่างบางเผลอจ้องมองราวกับต้องมนต์สะกด "ยัยรินนนน" เสียงตะโกนของน้อยหน่าดังขึ้น ทำให้ร่างบางได้สติผละออกจากร่างหนาทันทีก่อนจะก้มหน้าพูดเสียงเบา "อ๊ะ ขะ..ขอโทษค่ะ" "...." ร่างหนามองคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินออกมาพร้อมมือขวาโดยไม่พูดอะไร "มีอะไรรึเปล่าริน" น้อยหน่าเอ่ยถามดารินที่เอาแต่ยืนก้มหน้ามองปลายเท้า "มะ ไม่มีอะไรหรอก เราไปที่โต๊ะกันเถอะ" "อื้ม ไปกันๆ วันนี้หน่าดื่มให้หายอยากไปเลย"น้อยหน่าเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับลากร่างบางไปที่โต๊ะ เพื่อจะดื่มฉลองให้คุ้มกับที่ได้บัตรVIP มาครอบครอง "หน่า ดึกแล้วนะ รินว่าเรากลับกันเถอะ" ดารินพูดขึ้นพร้อมกับหันไปสะกิดแขนร่างบางอีกคนยิกๆ เนื่องจากตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่น้อยหน่าที่เอาแต่นั่งยกเครื่องดื่มหลากสีเข้าปากหันมาแหวใส่ร่างบางเบาๆ "เอาหน่าริน นานๆหน่าจะได้บัตรVIPมานะ ต้องดื่มให้คุ้มก่อนสิ" "หน่าอย่าดื้อสิ นี่จะเที่ยงคืนแล้วนะ อีกอย่างหน่าก็เริ่มเมาแล้วด้วย ขับรถดึกๆก็อันตรายอีก กลับเถอะนะ" ดารินว่าพลางทำสีหน้าอ้อนวอน น้อยหน่าที่เห็นอย่างนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ "ก็ได้ งั้นกลับเถอะ" "เย้ หน่าน่ารักที่สุดเลย" น้อยหน่าอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางดีใจจนน่าหมั่นไส้ของดาริน บนท้องถนนที่พลุกพล่านไปด้วยรถและแสงสียามค่ำคืนใจกลางเมืองกรุง ร่างหนาภายในรถหรูราคาเหยียบสิบล้าน เอาแต่นั่งนิ่งเหม่อมองถนนยามค่ำคืนด้วยสีหน้าราบเรียบแต่ภายในใจกลับไม่นิ่งเหมือนใบหน้าเพราะเอาแต่นึกถึงใบหน้าหวานของหญิงสาวที่เดินชนภายในผับ "หึ หอมชะมัด" ร่างหนาเอ่ยพึมพำเสียงเบา เมื่อนึกถึงกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างบาง "นายว่าอะไรนะครับ" แทนไทที่เอ่ยถามเจ้านายที่นั่งพึมพำอยู่ด้านหลัง แต่ได้รับสายตาแข็งกร้าวตอบกลับมา "อ่ะ เอ่อ นายจะกลับเพ้นเฮ้าส์หรือบ้านใหญ่ดีครับ" "...." เมื่อไม่ได้รับคำตอบกลับมา แทนไทจึงเลือกที่จะขับรถกลับเพ้นเฮ้าส์เนื่องจากนานๆครั้งเจ้านายของเขาจะกลับบ้านใหญ่ "มึงไปสืบประวัติผู้หญิงคนนั้นมาให้กู ได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี" คริสเตียนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน "ครับนาย" ทันทีที่ถึงเพ้นเฮ้าส์ร่างหนาเดินขึ้นห้องพักทันทีโดยไม่ได้สนใจเสียงทักทายของแม่บ้าน "มีอะไรรึเปล่า แทน" ป้าอุ่นแม่บ้านประจำเพ้นเฮ้าส์เอ่ยถามแทนไทหลังจากผู้เป็นนายเดินขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆ "ไม่มีอะไรหรอกครับ วันนี้นายคงเหนื่อยๆ" "อืม งั้นแทนก็ไปพักเถอะ" หลังจบประโยคต่างคนต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง ก๊อก ก๊อก~ แอด "นายครับ ประวัติผู้หญิงที่นายให้ไปสืบมาได้แล้วครับ" แทนไทยื่นกระดาษที่มีประวัติของของร่างบางให้ผู้เป็นนายหลังจากเข้ามาภายในห้องทำงานได้ไม่นาน "อืม เสร็จธุระแล้วมึงไปพักเถอะ" "ครับ" หลังจากได้ประวัติของคนที่ต้องการมาอยู่ในมือ คริสเตียนไม่รอที่จะอ่านข้อมูลที่อยู่ในกระดาษอย่างละเอียด "หึ ดารินงั้นเหรอ" ทางด้านร่างบางหลังจากถึงคอนโดก็พูดขึ้นกับน้อยหน่าที่นั่งประจำที่คนขับ "ขับรถดีๆ นะหน่า ถึงคอนโดแล้วโทรมาด้วยนะ" ดารินพูดพร้อมโบกมือหยอยๆ "รู้แล้วน่า ขึ้นห้องเถอะ" "อะเค" ร่างบางเดินขึ้นห้องหลังจากที่รถของน้อยหน่าขับออกไป แกร็ก~ "เห้อ" ร่างบางถอนหายใจออกมาทันทีที่เข้ามาภายในห้องพักคอนโดหรู พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ผับ "คนอะไรน่ากลัวชะมัดเลย" ครืด~ ครืด~ ครืด~ "อ๊ะ!" ดารินสะดุ้งตกใจเมื่อเสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้น ติ๊ด~ "หน่าถึงคอนโดแล้วนะริน" เสียงปลายสายเอ่ยบอกดารินด้วยน้ำเสียงยานคางเล็กน้อย "อื้อ ดีแล้วๆ หน่าพักผ่อนเถอะตอนนี้ก็ดึกแล้ว อ้อพรุ่งนี้ไม่ต้องมารับรินนะ เดี๋ยวรินไปเองหน่าจะได้ไม่ต้องรีบตื่นเช้าไง" "เอางั้นเหรอ" "เอาแบบนี้แหละ" ดารินตอบกลับปลายสายด้วยน้ำเสียงสดใส "โอเค งั้นฝันดีนะ" "จ้า หน่าก็ฝันดีนะ" หลังจากวางสาย ร่างบางก็อาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก็ทิ้งตัวลงนอนและหลับไหลไปเนื่องจากความเมื่อยล้าของร่างกาย แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาผ่านผ้าม่านสีขาวสะอาดตาบ่งบอกถึงเช้าวันใหม่ที่สดใส ปลุกร่างบางที่นอนหลับไหลให้ตื่นขึ้นมา "อื้อ..." ดารินตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีงัวเงียเนื่องจากเมื่อคืนนอนดึกเพราะกว่าจะอาบน้ำทำธุระส่วนเสร็จก็ปาไปตีสองกว่าๆ ทำให้เช้าที่สดใสของใครหลายคนกลายเป็นเช้าที่ไม่น่าพิศมัยสำหรับร่างบาง "ให้ตายเถอะ เมื่อยชะมัดเลย" หญิงสาวบ่นขึ้นขณะที่ขาเรียวก็ก้าวลงจากเตียงเพื่อที่จะอาบน้ำเตรียมตัวไปมหาลัย ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงร่างบางในชุดนักศึกษาตัวโคร่งกับกระโปรงพลีทความยาวเหนือเข่าพร้อมด้วยรองเท้าผ้าใบคู่ใจ เดินออกจากห้องพักด้วยความเร่งรีบ แกร็ก~ ทันทีที่เปิดประตูออก ร่างบางก็ประสานสายตากับใครบางคนที่เผลอจ้องมองตาคู่นั้นราวกับถูกมนต์สะกด ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆไม่อาจเข้าไปในโสตประสาทของร่างบางเหมือนกับตกอยู่ในภวังค์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ได้ประสานสายตากัน ครืด~ ครืด~ ครืด~ เสียงเรียกเข้าของมือถือที่สั่นอยู่ในกระเป๋าใบโปรดทำให้ร่างบางที่เผลอจ้องสายตาคู่นั้นนานเกินไปได้สติ "ว่าไงหน่า" ดารินรับสายเพื่อนสนิทก่อนจะก้มหน้าลง เนื่องจากใครอีกคนที่ยังคงจ้องมองมาโดยไม่ละสายตาขณะที่เท้าหนาที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ "วันนี้งดคลาสนะ ธันโทรมาบอกเมื่อกี้เอง" เสียงปลายสายตอบเพื่อนด้วยท่าทีอารมณ์ดี "อื้ม งะ งั้นระ...." ยังไม่ทันที่ดารินจะตอบกลับปลายสาย "ดาริน" ชื่อเธอถูกเรียกขึ้นจากริมฝีปากหนาของคนที่เดินใกล้เข้ามาจนประชิดตัว น้ำเสียงที่แหบพร่าและแผ่วเบาจนเกือบจะไม่ได้ยิน แต่ร่างบางกลับได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจนทำร่างบางเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ปึก~ เสียงมือถือหล่นกระทบพื้นก่อนที่สายจะตัดไป เนื่องจากแขนเรียวที่ถูกคว้าและดึงเข้าหาตัวของร่างหนา ทำดารินเซถลาเข้าไปชนแผงอกเเกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ "อ๊ะ คะ คุณเป็นใคร ปะ ปล่อยรินนะ" ร่างบางตะเกียกตะกายฝืนตัวออกจากร่างหนาเนื่องจากการกระทำที่แสนอุกอาจ "เจอกันอีกแล้วนะดาริน" คริสเตียนก้มลงกระซิบเสียงแหบพร่าข้างกกหูคนตรงหน้าขณะที่สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆจากซอกคอของร่างบาง "อึก ระ รินไม่รู้จักคุณ ปะ ปล่อยรินเถอะนะ" ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทา น้ำตาที่ไหลออกมาคลอเบ้าทำให้มองเห็นคนตรงหน้าอย่างเลือนลาง "หึ คริส...คริสเตียน จำชื่อนี้เอาไว้ให้ขึ้นใจ" "อ๊ะ! ปล่อยรินนะ จะทำอะไร ปล่อยนะ" ฟึบ ปัง~ เสียงกระแทกของประตูดังสนั่นหลังจากร่างหนาผลักร่างบางเข้าห้องที่อยู่ฝั่งตรงข้าม "ปล่อย ปะ...อื้อ" ดวงตากลมเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อริมฝีปากคล้ำของคนตรงหน้ากระแทกลงมาบนริมฝีปากบางสั่นระริก เรียวลิ้นหนาไล่เลียริมฝีปากอย่างละเมียดละไม ก่อนที่มือหนาจะบีบปลายคางอย่างแรงจนริมฝีปากบางเผยอขึ้น ส่งเรียวลิ้นเข้าไปกวาดชิมความหอมหวานจากคนตรงหน้า เป็นเวลานานกว่าร่างหนาจะผละออก "อื้อ..แฮ่ก แฮ่ก" ทันทีที่คริสเตียนผละริมฝีปากออก เสียงหอบหายใจของร่างบางดังขึ้นนานหลายนาทีกว่าจะกลับมาหายใจปกติ ขณะที่คริสเตียนไม่ได้ผละริมฝีปากออกไปไหนแต่ยังคลอเคลียอยู่ตรงจมูกของร่างบาง "อึก...ฮึก ขะ ขอร้องปล่อยรินเถอะนะ อึก รินขอโทษที่เดินชนคุณวันนั้น รินไม่ได้ตั้งใจ" ร่างบางก้มหน้าละล่ำละลักบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงสั่นเครือพลางเอื้อมมือสั่นๆผลักหน้าอกแกร่งเบาๆไม่ให้ดูเป็นการเสียมารยาทมากเกินไป "หอม" เสียงแหบพร่าพึมพำออกมาจากริมฝีปากหนาที่ประชิดปลายจมูก ทำเอาร่างบางตัวสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว หยาดน้ำตาค่อยๆรินไหลขณะที่มือบางทั้งสองข้างก็พยายามผลักอกแกร่งให้ออกห่างจากตัวให้มากที่สุด "ทำไมถึงหอมขนาดนี้ หื้ม" จมูกหนาเลื่อนลงคลอเคลียซอกคอขาวตรงหน้าอย่างหลงไหลทันทีที่พูดจบประโยคพร้อมกับเลื่อนมือลงไปลูบไล้ส่วนเว้าโค้งของร่างบาง "กรี๊ดดดดด ปล่อยนะ ช่วยด้วย ฮึก...ฮือ ใครก็ได้ช่วยรินที กรี๊ดดดด" ร่างบางดีดดิ้นสุดแรงเพื่อให้หลุดออกจากวงแขนแกร่งแต่เหมือนว่าร่างหนาตรงหน้าจะไม่สะทกสะท้าน การกระทำที่จาบจ้วงทำเอาดารินสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่จะเป็นลมล้มพับลงไปในอ้อมแขนของคริสเตียน คริสเตียนอุ้มดารินขึ้นในท่าเจ้าสาวหลังจากที่คนตัวเล็กเป็นลมคาอ้อมแขนแกร่ง "กลับเพ้นเฮ้าส์" ก่อนจะหันไปพูดกับแทนไทที่เพิ่งมาถึงด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แทนไทได้แต่พยักหน้าด้วยความงุนงงแต่ถึงอย่างนั้นก็ปฏิบัติตามคำสั่งของเจ้านายทันทีโดยไม่ได้ทักท้วงอะไร ภายในห้องนอนสไตล์ยุโรปที่ถูกตกแต่งด้วยสีเทารวมถึงเฟอร์นิเจอร์ราคาแพง บ่งบอกถึงรสนิยมเจ้าของห้องนอนเป็นอย่างดี "อื้อ.." ดารินตื่นขึ้นท่ามกลางความมืดของห้องที่ไม่คุ้นเคย ทั้งที่กลิ่นต่างออกไปแต่ให้ความสดชื่นอย่างน่าประหลาด ก่อนจะก้าวเท้าลงจากเตียงด้วยความมึนงง ดวงตากลมเบิกโพลงเมื่อจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าได้ ร่างบางรีบก้าวเท้าตรงไปยังประตูบานใหญ่หมายจะเปิดออกไป แกร็ก ~ เท้าเรียวกลับชะงักเมื่อประตูบานหรูถูกเปิดออกโดยฝีมือของใครบางคน ก่อนจะรีบก้าวเท้าถอยหลังเมื่อคนที่เปิดประตูเข้ามาคือคริสเตียน ผู้ชายที่อันตรายที่สุดสำหรับเธอ "จะไปไหน" คริสเตียนเอ่ยถามดารินด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่เท้าหนาก็ก้าวเข้ามาภายในห้องอย่างช้าๆราวกับกำลังกดดันร่างบางที่เอาแต่ก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัว "อึก ทะ ที่นี่ที่ไหน คุณพารินมาที่นี่ทำไม ฮึก ปล่อยรินเถอะนะ รินกลัวแล้ว" ร่างบางก้มหน้าสะอื้นไห้ด้วยท่าทีหวาดกลัว แต่อีกคนกลับยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาว "ชอบ แค่อยากรู้จัก" สิ้นเสียงร่างหนา ดารินที่กำลังสะอื้นชะงักอย่างทำอะไรไม่ถูก พลางทำใจกล้าเงยหน้าขึ้นประสานสายตากับร่างหนาตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆ "วะ...ว่าไงนะ อยาก ระ รู้จักรินเหรอคะ" ร่างบางพูดขึ้นพลางทำเสียงอ้อมแอ้มเมื่อคนตรงหน้าเอาแต่จ้องหน้าเธอ "..." คริสเตียนที่เอาแต่เงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทำเอาร่างบางต้องก้มหน้าลงอีกครั้งอย่างประหม่า "ทำไมต้องทำท่าทีกลัวฉันขนาดนั้นด้วย!" ร่างบางสะดุ้งสุดตัวเมื่อคนตรงหน้าพูดเสียงเข้ม "ระ รินไม่ได้กะ..." "เธอกลัวฉัน! หยุดสักทีไอ้อาการก้มหน้าแล้วทำตัวสั่นฉันไม่ชอบ!" "แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรไม่ชอบ! คุณลักพาตัวรินมานะ! คอยดูนะรินจะแจ้งตำรวจจับคุณเข้าคุก" "ก็บอกว่าชอบ อยากทำความรู้จักไงวะ! มันเข้าใจยากตรงไหนฮะ!" คริสเตียนกระชากแขนร่างบางเข้าหาตัวทำให้ดารินที่ไม่ทันระวังตัวเซไปซบแผงอกแกร่งของคนตรงหน้า "อ๊ะ! ปล่อยรินนะ รินเจ็บ" "แม่งเอ๊ย ทำไมดื้อจังวะ" อึก~ เสียงร่างบางกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอเมื่อคนตรงหน้าเริ่มโมโหร้าย "ทำไมวันนี้เขาดูเปลี่ยนไปไม่เห็นเหมือนเมื่อวานเลย" ร่างบางได้แต่คิดในใจพลางดันตัวออกจากร่างหนา "ปะ ปล่อยรินไปเถอะนะ รินไม่แจ้งตำรวจก็ได้ถ้าคุณปล่อยรินไป เราเจรจากันได้นะ" เมื่อดารินเห็นว่าคนตรงหน้ามีท่าทีสงบลงก็เอ่ยต่อรองขึ้นมาพลางทำสีหน้าอ้อนวอน "ต่อไปนี้เธอต้องอยู่ที่นี่กับฉัน" ร่างสูงปลายตามองคนตัวเล็กที่ทำสีหน้าอ้อนวอนสุดชีวิต "ไม่! ไม่มีทาง" ดารินตะโกนแสกหน้าคริสเตียนก่อนจะผลักร่างสูงออกสุดแรง วิ่งออกไปเปิดประตูห้องนอน ฟึ่บ ปัง~ เสียงประตูกระทบกับผนังดังสนั่นก่อนที่ร่างบางจะวิ่งสุดชีวิตหมายจะวิ่งออกไปที่ประตูใหญ่ ร่างหนาที่ตั้งหลักได้รีบก้าวเท้าอาดๆออกจากห้องตามร่างบางที่วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว "จับตัวเธอไว้! อย่าให้มีรอยขีดข่วน!" สิ้นเสียงเกรี้ยวกราดของมาเฟียหนุ่ม ลูกน้องที่ทำหน้าที่เฝ้าเวรยามต่างวิ่งกรูเข้าหาร่างบาง ดารินเมื่อเห็นอย่างนั้นรีบวิ่งฝ่าออกไปอย่างสุดชีวิตก่อนที่จะชนเข้ากับใครบางคนที่เดินสวนมา "จะไปไหนครับ" เป็นแทนไทจับแขนร่างบางตรงหน้าไว้แน่นก่อนจะมองไปด้านหลังเห็นผู้เป็นนายที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีเกรี้ยวกราด "มีอะไรรึเปล่าครับนาย" แทนไทเอ่ยถามทันทีที่ผู้เป็นนายเดินมาถึงก่อนจะก้มลงมองร่างบางที่ยืนตัวสั่นเทิ้มตรงหน้า "ปล่อย!" คริสเตียนเอ่ยบอกลูกน้องด้วยท่าทีเกี้ยวกราดเมื่อเห็นแทนไทเอาแต่จับแขนบางของดาริน ก่อนจะอุ้มร่างบางพาดบ่าเดินดุ่มๆเข้าไปในเพ้นเฮ้าส์อีกครั้ง