การบ้านหนึ่งหน้ากระดาษที่แสนง่ายดายสำหรับคนอายุสามสิบปี ผ่านพ้นไปโดยที่คุณแม่รับจ้างแอบนั่งหลับฟุบตัวไปกับโต๊ะหนังสือ เอื้อมมือรับแก้วน้ำเมื่อสตังค์จะเอามือไปโดนและอาจทำให้บีบีตื่นได้ “คุณแม่นอนครับ” ผมเอานิ้วมาจ่อที่ปากเป็นสัญลักษณ์ให้เด็กน้อยเงียบ “หนูอยากนอนกับคุณแม่...” “ตรงนี้เหรอ...” ถามขณะเก็บสมุดการบ้านให้กับลูกสาว เธอเอาหัวฟุบลงกับโต๊ะหันหน้าเข้าหาบีบีอย่างน่ารัก ในหัวของสาวน้อยคงมีแต่ภาพบีบีที่เป็นแม่จนยากที่จะเอาเธอออกไปแล้วสินะ “หนูอยากมีแบบนี้เหมือนคุณแม่...” “เขาเรียกขนตาครับ...” ตอบคำถามและจับมือสตังค์ที่จะจิ้มตาบีบี การที่เธอนอนหลับทำให้เห็นชัดเจนว่าเธอขนตายาวงอนมาก ๆ มองแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่ง แต่ผมคงไม่ได้สังเกตเห็น “ขนตา...หนูชอบขนตาค่ะพ่อ” ลูกสาวตัวน้อยพูดเบาๆ “เดี๋ยวพ่ออุ้มคุณแม่ไปนอนที่เตียง สตังค์จะได้นอนกับคุณแม่ดีไหม...” “ดีค่ะ...” คนตัวเล็กยิ้มแป้นดีใจ