คนและสัตว์มีร่างกายและจิตใจเป็นส่วนที่ประกอบกัน พลังที่มีในส่วนของจิตใจนั้นมีลักษณะที่เป็นนามธรรมมองไม่เห็น แต่วัดได้อย่างที่เห็นได้จากการแสดงออก พลังที่มีในจิตใจนั้นจะมีได้ในระดับที่ไม่เป็นเช่นเดียวกัน ผู้เขียนกล่าวถึงพลังที่มีในจิตใจที่มีระดับพลังงานที่เสถียร คือจิตใจไม่เปลี่ยนแปลงนั่นเอง จึงหมายถึงผู้ที่มีพลังในจิตใจอย่างมากมีความแน่วแน่ในใจมากแล้วจนไม่มีความเปลี่ยนแปลงในจิตใจ และได้นำแนวคิดเกี่ยวกับพลังงานที่มีในจิตใจมาจากการเปล่งรัศมีในผู้ที่มีบุญบารมีที่สั่งสมมาได้ เรื่องสมบัติมีจริงจึงกล่าวถึงเกี่ยวกับการสั่งสมบุญบารมีให้เกิดขึ้นเป็นพลังในจิตใจที่มีความเสถียรและเห็นได้จากการเรืองรังสี เหมือนอย่างที่เห็นหิ่งห้อยเรืองแสง ผู้เขียนเข้าใจว่าพลังในจิตใจก็เป็นสิ่งที่มาจากการสั่งสมบุญบารมีของตน ถ้ามีจิตใจที่เป็นกุศลในระดับที่มากจนไม่เปลี่ยนแปลงก็จะมีพลังในจิตใจที่มีความเสถียร สามารถเรืองรังสีได้อย่างที่มีการบรรยายถึงพระพุทธเจ้า เทพ เทวดา และผู้มีบุญบารมีที่เปล่งรัศมีเรืองรอง ในเรื่องสมบัติมีจริงนี้กล่าวถึงผู้ที่มีจิตใจเป็นกุศลจนมีจิตใจที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือมีกุศลจิตที่แน่วแน่และมั่นคง มีพลังงานในจิตใจทีมีความเสถียรเมื่อสั่งสมบุญบารมีให้เกิดขึ้นแล้วก็พอที่จะมีรังสีแห่งความดีงามที่เห็นได้เป็นลักษณะเปล่งประกายดังที่ได้กล่าวถึง เมื่อมีการให้ความสำคัญกับการเพิ่มพลังในกายด้วยการออกกำลังกาย ก็ควรสั่งสมพลังในจิตใจให้มากจนไม่เปลี่ยนแปลงเป็นกุศลจิตเช่นกันพลังที่มีในกุศลจิตที่แน่วแน่และมั่นคงจะส่งผลให้มีความเรืองรองในชีวิตได้และเป็นสมบัติที่มีจริง เป็นคุณสมบัติเฉพาะตัวที่มีได้ค่ะและเป็นสมบัติที่ติดตัวแบ่งปันกันไม่ได้ ต้องสั่งสมด้วยตนเองแม้ต้องใช้ความพยายามมากก็เป็นพลังงานที่ทดแทนจากที่อื่นไม่ได้และสั่งสมขึ้นได้ในตนค่ะ